Πρώην σύμβουλος του Ρόναλντ Ρίγκαν: «Αν ο Μπάιντεν δεν θέλει πόλεμο, τότε γιατί δεν αποκλείει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ»

Pat Buchanan: Όταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν απαίτησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες να αποκλείσουν την Ουκρανία ως μελλοντικό μέλος του ΝΑΤΟ, η Ουάσιγκτον απάντησε : Το ΝΑΤΟ έχει μια πολιτική ανοιχτών θυρών. Οποιοδήποτε έθνος, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας, μπορεί να υποβάλει αίτηση συμμετοχής και να γίνει δεκτό. Δεν πρόκειται να το αλλάξουμε αυτό ().

Στη διακήρυξη του Βουκουρεστίου του 2008, το ΝΑΤΟ είχε βάλει την Ουκρανία και τη Γεωργία, ακόμη πιο ανατολικά στον Καύκασο, στο δρόμο να γίνουν μέλη της Ατλαντικής συμμαχίας και να αποκτήσουν την κάλυψη του άρθρου 5 της συνθήκης, το οποίο ορίζει ότι η επίθεση εναντίον ενός από τα μέλη του ισοδυναμεί με επίθεση εναντίον όλων.

Μη λαμβάνοντας ικανοποιητική απάντηση στον ισχυρισμό του, ο Πούτιν εισέβαλε και έλυσε το πρόβλημα. Ούτε η Ουκρανία ούτε η Γεωργία πρόκειται να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ. Για να αποφευχθεί αυτό, η Ρωσία είναι έτοιμη να πάει σε πόλεμο, όπως έκανε την περασμένη εβδομάδα.

Ο Πούτιν έκανε ακριβώς αυτό που μας προειδοποίησε ότι θα έκανε. Όποιος κι αν είναι ο χαρακτήρας του Ρώσου προέδρου, που συζητείται τώρα έντονα εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, σίγουρα έχει εδραιώσει την αξιοπιστία του. Όταν ο Πούτιν λέει ότι πρόκειται να κάνει κάτι, το κάνει.

Δύο ημέρες μετά από αυτόν τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, δυνητικά ο χειρότερος στην Ευρώπη από το 1945, υπάρχουν δύο ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν: Πώς φτάσαμε εδώ; Και πώς θα φύγουμε από εδώ;

Πώς φτάσαμε στο σημείο όπου η Ρωσία, πεπεισμένη ότι η πλάτη της είναι στον τοίχο και ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, μετακινώντας το ΝΑΤΟ όλο και πιο κοντά, ήταν αυτές που έβαλαν αυτό το τείχος εκεί, προτίμησαν να πολεμήσουν με την Ουκρανία πριν αποδεχτούν το πεπρωμένο και το μέλλον που κατά τη γνώμη του επιφύλαξε η Δύση στη μητέρα Ρωσία;

Ας σκεφτούμε λίγο. Μεταξύ 1989 και 1991, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ επέτρεψε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, την επανένωση της Γερμανίας και την ελευθερία όλων των «αιχμάλωτων εθνών» της Ανατολικής Ευρώπης. Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Γκορμπατσόφ επέτρεψε τη διάλυσή της σε 15 ανεξάρτητα έθνη. Ο κομμουνισμός έληξε ως η κυρίαρχη ιδεολογία στη Ρωσία, τη χώρα όπου ο λενινισμός και ο μπολσεβικισμός ρίζωσαν για πρώτη φορά το 1917. Ο Γκορμπατσόφ τερμάτισε τον ψυχρό πόλεμο στην Ευρώπη αφαιρώντας όλες τις αιτίες αυτού του ιστορικού ρήγματος που εξαρτιόταν από τη Μόσχα.

Ο Πούτιν, πρώην συνταγματάρχης της KGB, ήρθε στην εξουσία το 1999 μετά την καταστροφική δεκαετία διακυβέρνησης του Μπόρις Γέλτσιν που άφησε τη Ρωσία σε ρήξη. Την ίδια χρονιά, το 1999, ο Πούτιν παρακολούθησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να βομβαρδίζουν τη Σερβία για 78 ημέρες, το βαλκανικό έθνος που ήταν ιστορικά προτεκτοράτο της Μητέρας Ρωσίας.

Την ίδια χρονιά, τρία πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, η Τσεχική Δημοκρατία, η Ουγγαρία και η Πολωνία ενσωματώθηκαν στο ΝΑΤΟ. Ήταν θεμιτό να αναρωτιέται κανείς ενάντια σε ποιον τα όπλα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ατλαντικής συμμαχίας θα προστατεύουν αυτές τις χώρες. Το ερώτημα φάνηκε να απαντήθηκε πλήρως όταν, το 2004, η Σλοβενία, η Σλοβακία, η Λιθουανία, η Λετονία, η Εσθονία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ, μια ομάδα που περιελάμβανε τρεις πρώην δημοκρατίες της ΕΣΣΔ και άλλα τρία πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Στη συνέχεια, το 2008, ήρθε η δήλωση του Βουκουρεστίου, η οποία έβαλε τη Γεωργία και την Ουκρανία, που συνορεύουν με τη Ρωσία, στο δρόμο για την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Την ίδια χρονιά, η Γεωργία επιτέθηκε στην αποσχισθείσα επαρχία της Νότιας Οσετίας, όπου Ρώσοι στρατιώτες βρίσκονταν σε ειρηνευτική αποστολή, σκοτώνοντας αρκετούς.

Αυτό ώθησε τον Πούτιν να αντεπιτεθεί μέσω της σήραγγας Roki στη Βόρεια Οσετία, απελευθερώνοντας τη Νότια Οσετία και προχωρώντας στο Γκόρι, τη γενέτειρα του Στάλιν. Ο Τζορτζ Μπους, που είχε υποσχεθεί να «τερματίσει τις τυραννίες στον κόσμο μας», δεν έκανε τίποτα. Αφού κατέλαβαν για λίγο μέρος της Γεωργίας, οι Ρώσοι αποχώρησαν, αλλά παρέμειναν προστάτες των Νότιων Οσετών. Το κατεστημένο των ΗΠΑ είπε ότι επρόκειτο για ρωσικό επιθετικό πόλεμο, αλλά μια έρευνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατηγόρησε τον Πρόεδρο της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι για την εξαπέλυσή του.

Το 2014, ο δημοκρατικά εκλεγμένος, φιλορώσος πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς ανατράπηκε στο Κίεβο και αντικαταστάθηκε από ένα φιλοδυτικό καθεστώς. Πριν χάσει τη Σεβαστούπολη, την ιστορική ρωσική ναυτική βάση στην Κριμαία, ο Πούτιν κατέλαβε τη χερσόνησο και την ανακήρυξε ρωσικό έδαφος. Ο Τέντι Ρούσβελτ έκλεψε τον Παναμά με τα ίδια επιχειρήματα.

Που μας φέρνει στο παρόν. Ό,τι σκεφτόμαστε για τον Πούτιν, δεν είναι ο Στάλιν. Δεν έχει δολοφονήσει εκατομμύρια ούτε έχει δημιουργήσει γκουλάγκ. Ούτε είναι «παράλογος», όπως προτείνουν ορισμένοι. Ούτε θέλει έναν πόλεμο μαζί μας, που θα ήταν κάτι παραπάνω από καταστροφικός και για τους δυο μας.

Ο Πούτιν είναι ένας Ρώσος εθνικιστής, πατριώτης, παραδοσιακός και ένας ψυχρός και αδίστακτος ρεαλιστής που επιδιώκει να διατηρήσει τη Ρωσία ως τη μεγάλη και σεβαστή δύναμη που ήταν κάποτε και, όπως πιστεύει, μπορεί να είναι ξανά. Αλλά δεν θα γίνει αν δεν σταματήσει η επέκταση του ΝΑΤΟ ή αν το αδελφό κράτος της Ουκρανίας γίνει μέρος μιας στρατιωτικής συμμαχίας, το μεγαλύτερο καύχημα της οποίας είναι η νίκη στον ψυχρό πόλεμο ενάντια στο έθνος που υπηρέτησε ο Πούτιν σε όλη του τη ζωή.

Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν υπόσχεται σχεδόν κάθε ώρα: «Δεν θα πάμε σε πόλεμο στην Ουκρανία». Γιατί τότε δεν αποκλείει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, κάτι που θα απαιτούσε από εμάς να κάνουμε αυτό που λέει ο ίδιος ο Μπάιντεν ότι δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε για την ίδια μας την επιβίωση, δηλαδή να πάμε σε πόλεμο με τη Ρωσία;

*Πρώην σύμβουλος των προέδρων Richard Nixon, Gerald Ford και Ronald Reagan, υποψήφιος για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών το 1992 και το 1996.

Post A Comment:

Εγγραφείτε στις ενημερώσεις Push Notifications