Ο Γάλλος Μάριο Ζακομέ υπήρξε τυπογράφος για τριάντα συναπτά έτη. Ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου του 1924, όμως, τα πάντα άλλαξαν στη ζωή του. Καθόταν σ’ ένα παριζιάνικο καφέ έχοντας συντροφιά έναν συνάδελφό του, ο οποίος εκείνη τη στιγμή υπέφερε από τρομερή ημικρανία.
Ο Ζακομέ, εντελώς ενστικτωδώς, ακούμπησε την παλάμη του πάνω στο μέτωπο του φίλου του και εκείνος αυτομάτως θεραπεύτηκε.Το απρόσμενο αυτό γεγονός αποκάλυψε την ιδιότητα του θεραπευτικού του αγγίγματος, μέσω της δύναμης του μαγνητισμού, η οποία τόσα χρόνια κρυβόταν στην ψυχή του.
Από τότε κι έπειτα, θεράπευσε δεκάδες ανθρώπους από κάθε ασθένεια με την απλή εναπόθεση των χεριών του επάνω στο κορμί τους. Το μικρό παριζιάνικο καφέ, στο οποίο σύχναζε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ήταν συνεχώς κατάμεστο από ασθενείς, που είχαν μάθει για τις απίστευτες δυνάμεις του και γύρευαν να βρουν τη λύτρωση στα ευαίσθητα χέρια του.
Μα, πολυάριθμοι υπήρξαν, επίσης, και οι περίεργοι, οι οποίοι παρακολουθούσαν εκστατικοί τον τυπογράφο να ασκεί τη θαυματουργή μαγνητική του τέχνη.
Μεταξύ των περίεργων ήταν και κάποιος ονόματι Νέστωρ Ντουρμπάρ, χοροδιδάσκαλος και μουσικοδιδάσκαλος. Ο Ντουρμπάρ, λοιπόν, διέθετε πνεύμα επιχειρηματικό. Προσέγγισε τον Ζακομέ και τον συμβούλεψε να συνεταιρισθούν, ώστε, αντί να δέχεται ο τυπογράφος τους πολυάριθμους ασθενείς του στο μικρό καφενεδάκι, να ενοικίαζε ένα ιδιαίτερο οίκημα, το οποίο θα γινόταν η κλινική του. Τα κεφάλαια που θα απαιτούνταν, θα τα έβαζε ο μουσικοδιδάσκαλος.
Ο Ζακομέ δέχτηκε ευχαρίστως αυτή τη συνεργασία και λίγο αργότερα, τον Νοέμβριο του 1924, ξεκίνησε να λειτουργεί η “Κλινική Θεραπείας μέσω Μαγνητισμού”. Τον τίτλο αυτό, με μεγάλους χρυσαφί χαρακτήρες, έφερε μια τεράστια πινακίδα μήκους τριών μέτρων και πλάτους πενήντα εκατοστών, σύμφωνα με το κατηγορητήριο.
Γιατί, πράγματι, η υπόθεση Ζακομέ – Ντουρμπάρ κατέληξε στο Πλημμελειοδικείο, όπου οι δυο τους δικάστηκαν για απάτη. Δύο από τους αρίφνητους πελάτες της κλινικής τους, οι οποίοι δεν κατόρθωσαν να θεραπευθούν με το άγγιγμα των χεριών του τυπογράφου, τον κατηγόρησαν ότι εξαπατούσε τους πελάτες του, εφαρμόζοντας μια αμφιλεγόμενη τεχνική, που παρέπεμπε περισσότερο σε μαγγανεία.
Σχημάτιζε, δηλαδή, σταυρούς με την αιχμή ενός στιλέτου στο πρόσωπο και στο μέτωπό τους, ενώ συγχρόνως έκαιγε αρωματισμένο κερί, για να αποδιώξει δήθεν τους δαίμονες και τα κακά πνεύματα, τα οποία έφεραν στους ανθρώπους τις διάφορες αρρώστιες κατ’ εντολήν του Σατανά!
Αλλά, το παράδοξο ήταν ότι ενώπιον του δικαστηρίου, οι ενάγοντες αποστομώθηκαν και αποχώρησαν συγχυσμένοι. Δεν κατάφεραν να παρουσιάσουν μάρτυρες κατηγορίας, ενώ, απεναντίας, παρέλασαν πάνω από ογδόντα μάρτυρες υπεράσπισης. Και εάν οι οι εναγόμενοι επέμεναν να συνεχιστεί η δίκη για μερικές εβδομάδες ακόμη, θα είχαν εμφανιστεί εκατοντάδες ανθρώπων, οι οποίοι είχαν θεραπευθεί από τη μυστηριώδη δύναμη των χεριών του Ζακομέ.
Μεταξύ των ανθρώπων που υπερασπίστηκαν τον Ζακομέ και τα οφέλη της παράδοξης θεραπείας του ήταν και ο Υποδιευθυντής της Αστυνομίας, κύριος Πρόμιλιτ. Μάλιστα, κατέθεσε ενόρκως ότι βρήκε την ίαση από τη χρόνια εντερίτιδα χάριν στο θαυματουργό άγγιγμα των χεριών του τυπογράφου. Ούτε οι σοφότεροι παθολόγοι σε ολόκληρη τη Γαλλία δεν είχαν καταφέρει να τον γιατρέψουν.
Άλλος μάρτυρας υπεράσπισης ήταν μέχρι και ένας ιατρός, ο γνωστός παθολόγος Στεβονίτσι, που κατέθεσε ότι ο Ζακομέ τον είχε θεραπεύσει από διπλή κήλη. Ο κύριος Ντιζόν, μηχανικός και εργολάβος δημοσίων έργων, δήλωσε ότι στην κλινική του Ζακομέ και με την ανορθόδοξη τεχνική του γλίτωσε από φλεβίτιδα του δεξιού του ποδιού.
Επίσης, η πλουσιότατη κυρία Ρονσερέ, σύζυγος ανώτερου Αξιωματικού, ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πόλεμου, παρουσίασε ενώπιον του δικαστηρίου τη μικρή της κόρη, ηλικίας δώδεκα ετών. Η μικρή είχε παραλύσει και οι ιατροί της την είχαν για δύο μήνες μέσα σ’ ένα περίβλημα γύψου, από τον οποίο μόνο η κεφαλή και το στήθος της εξείχαν. Ο Ζακομέ, όταν του την έφεραν στην κλινική του, έσπασε τον γύψο και το κορίτσι, μετά το θεραπευτικό του άγγιγμα, σηκώθηκε και στάθηκε όρθιο. Έκτοτε, μπορούσε να τρέχει, να χορεύει και να κινείται όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας της.
Το δικαστήριο είχε πλέον πεισθεί ότι ο Μάριο Ζακομέ δεν ήταν απατεώνας, αλλά ένας ιδιαίτερος άνθρωπος με ένα ξεχωριστό χάρισμα. Εν τούτοις, ζητήθηκε και η γνώμη ενός ειδικού. Έτσι, κλήθηκε ο επιφανής Καθηγητής Νευρολογίας και Ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής των Παρισίων, Ερρίκος Ντουρβάλ.
Ο Ερρίκος Ντουρβάλ, λοιπόν, ανέπτυξε επί μακρών, ανατρέχοντας ακόμη και μέχρι την ελληνική αρχαιότητα, τι είναι μαγνητισμός και απέδειξε ότι η μαγνητική θεραπεία δεν ήταν μια νέα επιστήμη. Ανέφερε, φυσικά, ένα σωρό παραδείγματα, που υποστήριζαν τις απόψεις του.
Άλλωστε, η Πυθία των Δελφών πίστευε στη δύναμη της μαγνητικής θεραπείας. Στα Ελευσίνια Μυστήρια θεραπεύονταν ασθενείς με τη μαγνητική δύναμη. Αλλά και στο Βιβλίο των Νεκρών της Αιγύπτου αναγραφόταν το εξής: “Θέσε τη χείρα σου πάνω στο σημείο του πόνου και αμέσως θα εκλείψει”.
Ο μυστηριώδης θεραπευτής των Παρισίων, Μάριο Ζακομέ, είχε αναστατώσει ολόκληρο το Παρίσι και αναμενόταν με ανυπομονησία η τελική έκβαση της πολύκροτης εκείνης δίκης. Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”, στις 04/03/1925…
0 comments
Δημοσίευση σχολίου