Η ιστορία ενός Ισπανού που «κατέκτησε» τη Σιβηρία..

Ο Μιγκέλ Άνχελ Χουλιάν Καρίγιο είναι Ισπανός ανθρωπολόγος και εθνογράφος, ένας από τους λίγους που ειδικεύεται στη ρωσική Αρκτική. Ερωτεύτηκε τη Ρωσία και άρχισε να μελετά τη ζωή και τα έθιμα των ιθαγενών λαών της Σιβηρίας. Μιλώντας στο Sputnik, περιγράφει τα ταξίδια του.

Πριν γίνει ανθρωπολόγος, ο Χουλιάν Καρίγιο σπούδασε αστροφυσική, ωστόσο δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά και άρχισε να εργάζεται στον τομέα της πληροφορικής, ενασχόληση την οποία συνεχίζει και σήμερα, σαν κύρια πηγή εσόδων του, εκμεταλλευόμενος την ευελιξία της εργασίας από απόσταση.

Ταξιδεύει μόνος του, ενώ αρκετά πανεπιστήμια του πρότειναν συνεργασίες, τις οποίες απέρριψε καθώς δεν του αρέσει η δουλειά στο γραφείο. Η ιστορία της αγάπης του για τη Ρωσία ξεκίνησε το 2008, όταν ταξίδεψε για πρώτη φορά στη Σιβηρία.

Είχε βρεθεί σε διαφορετικά μέρη της Αρκτικής, όπως η Γροιλανδία και το Αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ, όταν αποφάσισε να επισκεφθεί τη Ρωσία για να δει την έκλειψη του ήλιου στο Νοβοσιμπίρσκ.

Ταξίδεψε με τρένο από τη Βαρκελώνη στο Χονγκ Κονγκ διασχίζοντας μέρος του Υπερσιβηρικού, ενώ επιχείρησε να ταξιδέψει στη ρωσική περιοχή Αλτάι. Δίχως να γνωρίζει τίποτα για τη Σιβηρία, διαπίστωσε με έκπληξη ότι στην περιοχή κατοικούν αυτόχθονες.

Απαντώντας στο ερώτημα πολλών ανθρώπων γιατί ταξίδεψε στη Σιβηρία, είπε πως πολλοί ερευνούν τους πληθυσμούς της Αρκτικής, κανείς ωστόσο δεν εστίασε στους αυτόχθονες της Ρωσίας.

«Στην Ευρώπη δεν ξέρουν πρακτικά τίποτα για τη Ρωσία»
Σύμφωνα με τον Καρίγιο, η εκπαίδευση στις χώρες της Δύσης δεν πρέπει να επικεντρώνεται αποκλειστικά στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, αλλά και στην Ασία, που είναι το κέντρο του κόσμου.

Στόχος η διατήρηση της μοναδικότητας και της κουλτούρας
Ένα από τα κύρια σημεία στα οποία εστιάζει ο Καρίγιο είναι η κατάσταση των γλωσσικών ιδιωμάτων γηγενών. Εάν μία γλώσσα χαθεί, θα ακολουθήσει σίγουρα και ο θάνατος ενός πολιτισμού, όπως εξηγεί ο ίδιος, ενώ σημειώνει ότι κάθε γλώσσα δεν είναι μόνο ένα μέσο επικοινωνίας, αλλά και ένα μέσο μετάδοσης της κουλτούρας.

Ο ερευνητής έδωσε το παράδειγμα των αυτοχθόνων της Τσουκότκα, οι οποίοι δεν μιλούν πλέον τη δική τους γλώσσα, αλλά ορισμένα διαφορετικά ιδιώματα, καθώς και ρωσικά. Όπως διευκρίνισε, εάν κάποιος χάσει τον νομαδικό τρόπο ζωής, είναι πολύ δύσκολο να τον ανακτήσει.
Επεσήμανε, δε, ότι το μέλλον ορισμένων φυλών προδιαγράφεται σκοτεινό, όταν οι νέοι επιλέγουν να μετεγκατασταθούν σε κάποια πόλη προκειμένου να σπουδάσουν, αντί της παραμονής τους στα εδάφη των προγόνων τους.

Ο Καρίγιο συνάντησε και θετικές εκπλήξεις, με τον ίδιο να στέκεται στο επίπεδο εκπαίδευσης σε πιο απομακρυσμένα μέρη, όπως η Κοριακία. Στα σχολεία τους κάνουν μαθήματων τοπικών χορών, τραγουδιών και γλώσσας, προκειμένου να τα διατηρήσουν ζωντανά.
Αυτό δεν συμβαίνει στη Γροιλανδία, για παράδειγμα, όπου όπως σημείωσε, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε γειτονικά χωριά, χωρίς να έχουν επαφή. Στη Ρωσία, όμως, αυτό είναι διαφορετικό: οι άνθρωποι βοηθούν ο ένας τον άλλον και όλοι συνδέονται με κάποιον τρόπ

Σύμφωνα με τον Καρίγιο, η μελέτη αυτόχθονων λαών της Σιβηρίας και της ρωσικής Αρκτικής έχει ιδιαίτερο επιστημονικό ενδιαφέρον, επειδή μπορεί σύντομα να εξαφανιστούν.
Ο ερευνητής παίρνει προσωπικές συνεντεύξεις και τις καταγράφει με την κάμερά του. Οι ερωτηθέντες περιγράφουν πώς ήταν η ζωή τους στο παρελθόν, πώς είναι τώρα και πώς βλέπουν το μέλλον.

Αξέχαστες εμπειρίες Οι εκδρομές στην Αρκτική γίνονται όλο και πιο δύσκολες κάθε χρόνο. Η ρωσική Αρκτική είναι μια πολύπλοκη περιοχή επειδή χρειάζονται πολλές άδειες για να επισκεφθεί κάποιος ορισμένους χώρους, εξηγεί ο Καρίγιο.

Τα ταξίδια μερικές φορές απαιτούν σνόουμομπιλ ή σανίδες του σκι, με τον εξοπλισμό και την προμήθεια προϊόντων να πολλαπλασιάζει το κόστος

Ο Καρίγιο χαρακτήρισε τη μετάβασή του στην απομακρυσμένη Κοριακία ως το πιο δύσκολο εγχείρημά του στη Ρωσία, τονίζοντας επίσης ότι εκεί είναι υψηλό και το κόστος ζωής – όπως αντίστοιχα και οι μισθοί, τη στιγμή που δεν υπάρχουν αρκετές τράπεζες.
Από άποψη φυσικής κούρασης, σύμφωνα με τον Καρίγιο, το δυσκολότερο ταξίδι ήταν στη Γιαμαλία. Όπως περιέγραψε ο Καρίγιο, οι μετακινήσεις κρατούσαν συνήθως μεταξύ έξι και οκτώ ωρών την ημέρα, ωστόσο στη Γαμαλία χρειάστηκε να επιστρατευθούν διασώστες, λόγω της κακοκαιρίας

Μια άλλη δυσάρεστη εμπειρία έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του τελευταίου ταξιδιού του στην Κοριακία, όταν ο ίδιος και ένας συνεργάτης του χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουν σνόουμομπιλ, αν και η θερμοκρασία βρισκόταν 20 βαθμούς κάτω από μηδέν.Σήμερα, ο Μιγκέλ Άνχελ Χουλιάν Καρίγιο έχει στα σκαριά ένα βιβλίο για τα ταξίδια του και έχει ήδη σχεδιάσει τις μελλοντικές του περιπέτειες στα βάθη της Ρωσίας, με στόχο να επισκεφθεί μέρη στα οποία δεν έχει πατήσει κανένας ξένος υπήκοος.

Post A Comment:

Εγγραφείτε στις ενημερώσεις Push Notifications