Η νεκρή γιαγιά πήγε να αποχαιρετήσει την εγγονή της!!!

"Ήξερα ότι η γιαγιά μου είχε πεθάνει αυτό έλεγαν οι γονείς μου"

Έτσι ξεκινά την ασυνήθιστη ιστορία της μια γυναικά.

Δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες για το θάνατο της γιαγιάς μου, αφού ήμουν ακόμα πολύ μικρή και η μητέρα μου δεν μου είπε πως πέθανε.

Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, έμαθαν ότι η γιαγιά μου υπέφερε από μια επιθετική μορφή καρκίνου, η οποία την σκότωσε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Μόλις μερικές εβδομάδες πριν από το θάνατό της έφυγε από το σπίτι. Ήμουν τότε 7 ή 8 χρονών, αρκετά μικρή.

Καθόμουν στο κρεβάτι μου και διάβασα κόμικς, ενώ η μαμά παρακολουθούσε την τηλεόραση. Εκείνο το βράδυ, ως συνήθως ήμουν στο κρεβάτι και διάβασα, περιστασιακά άκουγα ήχους συνομιλιών από τη μητέρα μου,με την μεγαλύτερη αδελφή μου και τον αδελφό μου,και ξαφνικά κάτι μου τράβηξε την προσοχή.

Ήταν μια αχνή γαλαζοπράσινη λάμψη και για μια στιγμή σκέφτηκα ότι ήταν μια αντανάκλαση από φώτα αυτοκινήτων από το δρόμο. Ήταν συνηθισμένο, γιατί το παράθυρο έβλεπε προς το δρόμο.

Ωστόσο, αυτή η λάμψη στον τοίχο άρχισε να μεγαλώνει και να μετατρέπεται σε κάτι ανθρώπινο. Πέταξαν το βιβλίο κάτω και μπήκα κάτω απο τα καλύμματα από το φόβο μου. Και όταν αυτό το φως άρχισε να έχει πρόσωπο, συνειδητοποίησα ότι ήταν η γιαγιά μου.

Η εικόνα της ήταν ημιδιαφανής και έλαμπε με το ίδιο γαλαζωπό λευκό χρώμα. Η φωτεινή λάμψη της φωτίζει τα ρούχα που κρέμονταν στο ντουλάπι. Η γιαγιά κάθισε σε κάτι σαν μια καρέκλα, αν και δεν έβλεπα καρέκλα.

Τότε με κοίταξε, με κοίταξε και χαμογέλασε. "Ήθελα απλώς να έρθω και να σας δω, θέλω να ξέρω ότι είμαι καλά, αλλά δεν μπορώ να σε ξανά δω πια", μου είπε.

"Γιατί δεν μπορείς;" ρώτησα. "Πρέπει να φύγω, λυπάμαι, δεν μπορώ να επιστρέψω, αλλά σε αγαπώ. Μια μέρα θα σε συναντηθούμε και πάλι." Αν και ήμουν μικρή, ήξερα ήδη τι ήταν τα φαντάσματα και κατάλαβα γιατί η γιαγιά μου είναι τώρα ένα φάντασμα. Ήμουν συγκλονισμένη και και μπόρεσαν να πω μονο "Ok" σε αυτήν πριν εξαφανιστεί.

Μου χαμογέλασε πάλι και αμέσως μετατράπηκε σε μια μικρή λάμψη και στη συνέχεια εξαφανίστηκε, πέταξε σαν ένα μικρό πουλί. Κάθισα λίγο να σκεφτώ και να ηρεμήσω και έτρεξα έπειτα στον πρώτο όροφο και ζήτησα απλά από τη μητέρα μου να μου πει αν ειναι καλά η γιαγιά . Η μαμά, ο αδελφός και η αδελφή με ρώτησαν γιατί ρωτάω έτσι ξαφνικά και τότε τους είπα τα πάντα.

Σε απάντηση, μου είπαν αυτό το τυποποιημένο που λένε συνήθως, "Πρέπει να τα είχες ονειρευτεί όλα αυτά" και με έστειλαν πίσω στην κρεβατοκάμαρα.

Την επόμενη μέρα ο παππούς μου κάλεσε τη μαμά μου και της είπε ότι η γιαγιά μου είχε πεθάνει εκείνη τη νύχτα.

Η μικρότερη αδελφή μου άρχισε αμέσως να κλαίει, προφανώς η γιαγιά μου δεν ήρθε στην κρεβατοκάμαρά της. Και ένα ακόμα πράγμα. Από εκείνη τη νύχτα για τα τελευταία 25 χρόνια κάθε χρόνο, ένα μικρό πουλί Robin(κοκκινολαίμης) πετάει στο περβάζι του παραθύρου μου.

Με κοιτάζει για λίγα λεπτά, και στη συνέχεια πετάει μακριά. Σύμφωνα με τη μαμά μου,αυτά τα πουλιά ήταν τα αγαπημένα πουλιά της γιαγιάς μου...