Από τους πρώτους ιστορικούς χρόνους η ισχύς στην θάλασσα θεωρήθηκε μια ενδεδειγμένη και ασφαλής οδός για την απόκτηση εθνικής υπεροχής, τουτέστιν την ενίσχυση του ρόλου μιας χώρας στον κόσμο ή ακόμη και την απόκτηση μιας ηγεμονικής θέσης στον ευρύτερο διεθνή συσχετισμό ισχύος. Εις εκ των κορυφαίων εκπροσώπων της Στρατηγικής και Γεωπολιτικής, ο αμερικανός ναύαρχος Alfred Thayer Mahan (1840-1914) δικαίως συμπέρανε ότι «κυριαρχία των θαλασσών μέσω ναυτικού εμπορίου και ναυτικής ηγεμονίας σημαίνει ηγεμονική επιρροή στον κόσμο, κάτι που είναι το κυριότερο μεταξύ των υλικών στοιχείων της ισχύος και της ευημερίας των εθνών».
Ο Mahan επηρεασμένος από τις παραδοσιακές αλλά και σύγχρονες αντιλήψεις των Θουκυδίδη, Μακιαβέλι, Carl von Clausewitz και Antoine Henri de Jomini άσκησε καθοριστική επίδραση στην διαμόρφωση της στρατηγικής σκέψης και σχεδίασης συναφών δογμάτων. Ανέπτυξε θεωρητικώς τις έννοιες της κυριαρχίας των θαλασσών, της ναυτικής και θαλάσσιας ισχύος και ηγεμονίας στο διεθνές σύστημα. Κατά τον ορισμό του υφίσταται μια λεπτή διάκριση μεταξύ «ναυτικής ισχύος» και «θαλάσσιας ισχύος», της πρώτης νοουμένης ως της στρατιωτικής δυνάμεως ενός κράτους στην θάλασσα και της δεύτερης αφορώσης στο άθροισμα του εθνικού πολεμικού και εμπορικού στόλου.
Τα τελευταία 500 περίπου χρόνια ευρωπαϊκά έθνη όπως η Πορτογαλία, η Ολλανδία, Ισπανία, Γαλλία και Βρετανία κατόρθωσαν να λεηλατούν ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη προβάλλοντας την ναυτική τους ισχύ στο εξωτερικό. Ο τελευταίος κληρονόμος της ναυτικής ισχύος αυτών των εθνών είναι οι ΗΠΑ, οι οποίες με την προσθήκη της αεροπορικής δύναμης και το τεράστιο δίκτυο στρατιωτικών βάσεων ανά τον κόσμο (650 περίπου) υποτίθεται ότι μπορούν να επιβάλλουν τον σιωνιστικό ιμπεριαλισμό στο σύνολο του πλανήτη. Η επικράτηση του σιωνιστικού ιμπεριαλισμού με μοχλό την ναυτική κυρίως αλλά και αεροπορική ισχύ των ΗΠΑ έγινε πρακτικά δυνατή κατά την σύντομη περίοδο μεταξύ της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και της εμφάνισης της Ρωσίας και της Κίνας ως νέων παγκόσμιων δυνάμεων και ως φορέων ανάπτυξης σύγχρονων στρατιωτικών τεχνολογιών (αντιπλοϊκοί πύραυλοι, αντιαεροπορικά συστήματα).
Όμως οι νέες υπερ-υπερηχητικές πυραυλικές τεχνολογίες καταστούν την ναυτική ισχύ παρωχημένη και εύκολη για να ηττηθεί. Έως πρότινος η ναυτική ισχύς των ΗΠΑ σήμαινε ότι μόνο εκείνες οι χώρες των οποίων η βιομηχανική δύναμη θα συνέπιπτε με εκείνη των ΗΠΑ θα μπορούσαν να ονειρεύονται να τις αντιταχθούν στρατιωτικά. Αυτό έχει πλέον αλλάξει ριζικά. Οι νέοι υπερ-υπερηχητικοί αντιπλοϊκοί πύραυλοι της Ρωσίας μπορούν να εκτοξευτούν από εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, είναι πρακτικά ασταμάτητοι και χρειάζεται μόνο ένας ή δύο εξ αυτών για να βυθίσουν ένα αεροπλανοφόρο. Τουτέστιν ο πολεμικός στόλος των ΗΠΑ μπορεί να βυθιστεί χωρίς ο αντίπαλος να διαθέτει ναυτική δύναμη.
Το κυριότερο δε είναι ότι τα σχετικά μεγέθη των οικονομιών ή των αμυντικών προϋπολογισμών των αντιπάλων δεν μπαίνουν στην ζυγαριά της στρατιωτικής ισχύος. Ένας ρωσικός υπερσύγχρονος αντιπλοϊκός πύραυλος Zirkon 3M22 κοστίζει πολύ πιο φτηνά από τα λειτουργικά έξοδα μιας ημέρας ενός αεροπλανοφόρου εν πλω, ενώ κατασκευάζονται πολύ πιο γρήγορα σε μεγάλες ποσότητες από ένα οποιοδήποτε πολεμικό πλοίο. Εξ ίσου σημαντική είναι η ανάπτυξη των νέων υπερσύγχρονων αντιαεροπορικών-αντιπυραυλικών συστημάτων της Ρωσίας, όπως τα S-400 και S-500. Όπου τα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα αναπτύσσονται, οι αντίπαλοι αναγκάζονται να μείνουν εκτός εμβελείας των, κλασσικό παράδειγμα η πρόσφατη επιδρομή της σιωνιστικής συμμορίας ΗΠΑ, Βρετανίας και Γαλλίας στην Συρία.
Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι η ναυτική ισχύς των ΗΠΑ, αλλά και η αεροπορική υποβαθμίζονται με τάχιστους ρυθμούς, ενώ η χερσαία στρατιωτική ισχύς των ΗΠΑ έως τώρα έχει αποδειχθεί από μόνη της αναποτελεσματική και ακατάληπτη (βλ. Ιράκ και Αφγανιστάν). Υφίσταται βέβαια η πυρηνική επιλογή, αλλά αυτή είναι μια αυτοκτονική επιλογή που όμως δεν αποκλείεται να χρησιμοποιήσουν οι Σιωνιστές ιμπεριαλιστές.
Γ. Λιναρδής
0 comments
Δημοσίευση σχολίου