ΣΟΚ: Ένα βαγόνι γεμάτο ΝΕΚΡΟΥΣ στο ΜΕΤΡΟ της Αθήνας!

Άνοιξα τα μάτια λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι...

Αυτό συμβαίνει τις μέρες του άγχους. Πρώτη σκέψη της ημέρας ‘δεν έχω πληρώσει τη δεη’. Το αντίδοτο του άγχους κοιμάται δίπλα μου. Ευτυχώς. Μέχρι να φτάσω στο μετρό η δεη έχει γίνει μια δουλειά που θα ταχτοποιήσω αύριο.

Μπαίνω στο μετρό. Αλλάζω γραμμή στο Σύνταγμα και μπαίνω στο βαγόνι που με οδηγεί στον τελικό προορισμό. Μόλις που πρόλαβα να βρω τη γωνιά μου και να βγάλω το βιβλίο, μια σπαρακτική φωνή από δίπλα επαναλαμβάνει ‘Δε μπορώ να πάρω ανάσα’, ΄Χάνομαι’.

μια γυναίκα γύρω στα 40 με τα ρούχα της δουλειάς. Έχει ιδρώσει, το βλέμμα της φανερώνει απελπισία, δε μπορεί να πάρει ανάσα. Παθαίνει έμφραγμα, κρίση πανικού, τι συμβαίνει; Οι διπλανοί της δεν την κοιτάνε καν. Την πλησιάζω. Δεν κουνιέται κανείς.

Μόνο εγώ την ακούω ρε; Τι γίνεται;
Στη διαδρομή μέχρι την επόμενη στάση, φωνάζει σπαρακτικά πως δεν έχει ανάσα. Κουνάει τα χέρια της για να κάνει αέρα στο πρόσωπο της. Σηκώνεται όρθια, το σώμα της έχει μια κλίση προς τα πάνω σαν να προσπαθεί να βγει πάνω από όλους μας, για να αναπνεύσει.

Δε νιώθετε ρε σείς την απελπισία της;
Η οδηγός του μετρό έρχεται στο βαγόνι μας και με πολύ αυστηρό ύφος της λέει ‘ Σας παρακαλώ κυρία μου, περάστε έξω’. Δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, γιατί της μιλάει έτσι, τι έκανε λάθος; Τη βοηθάω να βγει έξω. Την ώρα που βγαίνει φωνάζει ‘Είχε σταματήσει για χρόνια. Με έχει πιάσει κρίση πανικού. Χάνομαι’. Ζητάει απελπισμένα ένα μπουκάλι νερό. Το ξέρω ότι δεν έχω στην τσάντα, αλλά κοιτάω. Δε ξέρω τι να κάνω. Ένα μπουκάλι νερό ρε σεις. Ο χρόνος έχει παγώσει στην αποβάθρα. Στην απόλυτη ησυχία μια γυναίκα φωνάζει την απελπισία της. Δε μπορεί να αναπνεύσει. Την ακούτε;
Γιατί κοιτάτε όλοι έτσι; Τι έχετε πάθει ρε; Τι σας συμβαίνει;

Ένας ζωντανός ανάμεσα τους της ρίχνει ένα μπουκάλι νερό στα μαλλιά, μια άλλη ζωντανή της δίνει οδηγίες για βαθιές ανάσες. Συνέρχεται. Ηρεμεί. Η ανάσα της κοπάζει, αλλάζει το βλέμμα της. Ζητάει συγνώμη.

Σας ζητάει συγνώμη ρε.
Πλησιάζει το βαγόνι, κάνει να ξαναμπεί. Δυο γυναίκες γύρω στα 60 δεν την αφήνουν. Απαγορεύεται να μπεις της λένε. Η κοπέλα που την είχε βοηθήσει νωρίτερα κι εγώ από λίγο πιο πίσω τους απαντάμε. Τι σημαίνει απαγορεύεται; Οι πόρτες κλείνουν, η γυναίκα μένει απέξω, το μετρό φεύγει.
Τι συμβαίνει; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος εδώ μέσα ή έχετε πεθάνει όλοι ρε σεις;

Κλαίω. Δεν είναι μόνο η απελπισία της και τα σπαρακτικά της λόγια που με έχουν λυγίσει. Είναι που δεν υπάρχουν ζωντανοί. Τι έχουν πάθει; Δε μπορώ να συγκρατήσω με τίποτα τα δάκρυα μου. Τα σκουπίζω. Ό άντρας δίπλα μου με κοιτάει.

Τι με κοιτάς ρε; Κι αυτό σου φαίνεται περίεργο; Νιώθεις ρε;
Κι άλλος ένας ζωντανός, γύρω στα 60, κλαίει κι αυτός. Δεν προλαβαίνω να τα μαζέψω και πέφτουν κι άλλα. Κλαίμε εμείς για σας, τρέχουμε εμείς για σας. Για σας, τα ζόμπι με τις ωτοασπίδες που αγχώνεστε να φτάσετε στη δουλειά σας. Που κοιτάνε παγωμένοι, που μπροστά στην απελπισία του άλλου μάθατε μόνο να παγώνετε. Δε σκεφτήκατε σε καμία στιγμή άραγε πως θα μπορούσατε να είστε εσείς στη θέση της; Δε ξέρω πως τα καταφέρνετε.

Βγαίνω από το μετρό. Θέλω να μιλήσω σε έναν ζωντανό. Τα λέω. Κλαίω. Πρώτα μια περιγραφή, μετά η στεναχώρια και τα δε θέλω να ζω εδώ, η ζωή δυσκολεύει. Νομίζεις πως θα την αντέξεις, από τη μία σκέφτεσαι πως εσύ πρέπει να συνεχίσεις να είσαι αυτός που θα βοηθήσεις τη γυναίκα που χάνεται και από την άλλη δεν αντέχεις άλλο να τους κοιτάς όλους αυτούς τους παγωμένους. Τους αδιάφορα παγωμένους.

Καθώς έμπαινα στο γραφείο, με έπιασα να φωνάζω σιωπηλά αυτά που δεν είπα στην 60άρα με το απαγορεύεται. Πόσα ‘εσείς μας φέρατε ως εδώ’ να επανέλαβα άραγε.

Την ξέρω την κρίση πανικού. Είναι μια σκέτη φρίκη. Ωμή απελπισία που σου κόβει την ανάσα. Αυτό που σε πεθαίνει όμως δεν είναι αυτό. Θάνατος είναι αυτά τα εκατοντάδες όρθια και καθιστά ζόμπι που παρακολουθούσαν. Τα σώματα τους έχουν παγώσει από το θάνατο. Η μόνη με ζεστό ακόμα χνώτο φώναζε ‘χάνομαι’ και 4-5 ζωντανοί της κρατούσαν το χέρι. Αυτοί, οι μόνοι ζεστοί.

Follow Share:

Post A Comment: 16

Blog

16 comments

Ανώνυμοςείπε...

Πραγματικα..δεν εχω λογια. Η σημερινη κοινωνια ειναι κατεστραμμενη. Ειναι νεκρη. Τα συναισθηματα και η ανθρωπια κατοικουν μεσα σε ελαχιστους ανθρωπους.. Κατα τα αλλα θελουμε να κανουμε μια καλυτερη κοινωνια. Τι να πω..

Ανώνυμοςείπε...

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΝ ΠΑΘΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ....ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΑΡΑ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΖΗΤΑΕΙ ΑΜΕΣΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΣ.....ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΙ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ......ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΑ ΤΡΕΞΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ....

Unknownείπε...

Ενα τεραστιο μπραβο σε οποιον εγραψε αυτο το αρθρο! Καταφερες να αποδωσεις και να απεικονισεις ρεαλιστικα και με τεραστια ακριβεια την σημερινη κοινωνια μας και τα μελη της βεβαια. Ανθρωποι χωρις ανθρωπια,ατομικισμος και παντελης ελλειψη αλληλεγγυης και αλτρουισμου.

Ανώνυμοςείπε...

Μια απλη καθημερινη μερα... Δεν θελω πλεον να ασχολουμαι με αυτο τον κοσμο, δε θελω να ασχολουμαι με αυτη τη ζωη, οπου μονο η αδικια και η αδιαφορια επικρατει. Δεν νομιζω πλεον πως ειμαι ανθρωπος, ειμαι ενα ζωο που ζω εις βαρος αλλων στη ζουγκλα οπου αλλοι ζουν εις βαρος μου. Σιχασια και σιχαμαρα μο. Αυτο.

Despoinaείπε...

Το έχω ζήσει κι εγώ...
Ένας κύριος έπαθε πανικό από κλειστοφοβία κι ένα ολόκληρο λεωφορείο ήταν σαν ζόμπι! Κανείς ούτε άκουγε, ούτε έβλεπε τίποτα 😒

Ανώνυμοςείπε...

Ναι γιατι μηπως με τους καθημερινους ζητιανους στο Μετρο το ιδιο δε γινεται; Παρακαλανε εξαθλιωμενοι στα βαγονια και οι πιο πολλοι το παιζουν οτι ειναι δηθεν ΑΟΡΑΤΟΙ,το ιδιο ειναι και αυτοι, ΒΟΗΘΕΙΑ ζητανε και κανεις δεν ακουει!

Ανώνυμοςείπε...

Δυστυχως αυτη η ωμη αληθεια δεν καταφερνει να βαρυνει τις συνειδησεις των πολλων.. αυτος ειναι και ο λογος που η Αθηνα ειναι μια ρομποτικη πολη γεματο ανθρωπους -αν μπορουν να λεγονται ετσι- που απλα ανασαινουν για να μην πεθανουν, χωρις ποτε να σκεφτονται οτι ουσιαστικα και με πολυ απλα λογια, ΔΕΝ ζουν..

Ανώνυμοςείπε...

Αν γινόταν μια κατολίσθηση μεσα στο μετρό ή ένας σεισμός....όλοι θα αγκαλιάζονταν σφιχτά ξανά όπως τον παλιό καλό καιρο. Απλώς πλέον δεν μας αγγίζει εύκολα κάτι, έχουμε γίνει πολύ ανθεκτικός ιός.

Ανώνυμοςείπε...

Παθαινα συνεχεια κρισης πανικου κ ακομη το παλευω κ πραγματι κανεις γυρω μου δεν καταλαβαινε κ δεν εκανε κατι..μονη μου το παλεψα κ περασε καιρος ωστε να πιστεψουν πολλοι αυτο που ζουσα..φρικη..

Ανώνυμοςείπε...

Eprepe na imoun egw ekei re koproskula tis koinwnias... Akou ekei apagoreuetai na mpeis.... Kai poia eisai esu na poume pou les oti apagoreuetai na mpei h gunaika??? Kapoia stigmh tha gurisei o troxos kai tha erthete stin thesh auths ths gunaikas... Ekei thelw na sas dw anesthitoi anthrwpoi...
Kai kati teleutaio... Elpizw na min mou tuxei kai sunantisw kati tetoio giati an tuxei tha parei pollous h mpala.... Ante na doume sovareutite

Ανώνυμοςείπε...

Εμένα το άρθρο μου φάνηκε πολύ επικριτικό και υπερβολικό κι ότι αδικεί τους εκατοντάδες συνανθρώπους μας που δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι αναίσθητοι και απάνθρωποι αν δε μπορέσουν να διαχειριστούν το πρόβλημα μιας γυναίκας σε κρίση πανικού. Ο καθένας απ' αυτούς τους ανθρώπους που θάβετε και βρίζετε, δε μπορείτε να ξέρετε ούτε πόσο φορτισμένος είναι ήδη, από τον προσωπικό του αγώνα στη δική του ζωή, ούτε τις δικές του προσωπικές αντοχές στον πόνο του άλλου. Το υφάκι αυτό, εμείς οι καλοί και ανθρωπιστές και δίκαιοι και όλοι οι άλλοι αναίσθητοι ατομιστές που δεν αξίζουν να υπάρχουν δίπλα μας, πεθαμένοι κι ανύπαρκτοι, φοβάμαι πως είναι το ίδιο ολέθριο μ' αυτό που επιχειρεί το άρθρο να περιγράψει.

Ανώνυμοςείπε...

Δεν ισχύει αυτό που λες..Ίσα ίσα, όταν ο άλλος είναι ταλαιπωρημένος τότε θα καταλάβει καλύτερα το πρόβλημα του άλλου και θα θελήσει να βοηθήσει έστω όσο μπορεί.. Αλλά αυτό συμβαίνει όταν κάποιος παραμένει ανθρώπινος.. Σε τέτοιες περιπτώσεις οι περισσότεροι σκέφτονται όλο και κάποιος άλλος θα βρεθεί να βοηθήσει, που να μπλέκομαι εγώ τώρα.. Το άρθρο πολύ στοχευμένα θίγει το πρόβλημα της κοινωνικής απάθειας, γιατί τις περισσότερες φορες περί απάθειας πρόκειται..

Ανώνυμοςείπε...

Δεν είναι έτσι φίλε μου. Δε σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αναισθητοι αλλά όλο αυτό πρέπει να μας προβληματίσει. Απολύεται ο συνάδελφος μας και δεν κάνουμε τίποτα, κακοποιήται ένας άνθρωπος δίπλα μας, ένα παιδί, ένα ζωάκι, τίποτα Κλειστά τα στόματα και ανοίγουν μετά το φονικό μόνο για να μιλήσουν στην κάμερα. Πρέπει να καταλάβουμε οτι στην κατασταση που μας έχει φέρει το σύστημα, το μόνο όπλο μας είναι η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Αυτό που δεν θέλουν να έχουμε .Έχουν καταφέρει να στερέψουν τη μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη κι ο καθένας να φοβάται μόνος του κλεισμένος στα προσωπικά του προβλήματα που τελικά δεν είναι και τόσο προσωπικά γιατί αφορούν όλη την κοινωνία. Μόνο με την αλληλεγγύη θα καταφέρουμε να αλλάξουμε κάτι σ'αυτό τον κόσμο. Ας κάνουμε αρχή με το να δώσουμε λίγο νερό σε κάποιον συνάνθρωπό μας που ζαλίστηκε δίπλα μας . Δεν είναι και τόσο δύσκολο πια . Τότε γιατί λεγόμαστε ΆΝΘΡΩΠΟΙ ρε γαμώτο;

Katerina amgείπε...

Δεν είναι έτσι φίλε μου. Δε σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αναισθητοι αλλά όλο αυτό πρέπει να μας προβληματίσει. Απολύεται ο συνάδελφος μας και δεν κάνουμε τίποτα, κακοποιήται ένας άνθρωπος δίπλα μας, ένα παιδί, ένα ζωάκι, τίποτα Κλειστά τα στόματα και ανοίγουν μετά το φονικό μόνο για να μιλήσουν στην κάμερα. Πρέπει να καταλάβουμε οτι στην κατασταση που μας έχει φέρει το σύστημα, το μόνο όπλο μας είναι η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Αυτό που δεν θέλουν να έχουμε .Έχουν καταφέρει να στερέψουν τη μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη κι ο καθένας να φοβάται μόνος του κλεισμένος στα προσωπικά του προβλήματα που τελικά δεν είναι και τόσο προσωπικά γιατί αφορούν όλη την κοινωνία. Μόνο με την αλληλεγγύη θα καταφέρουμε να αλλάξουμε κάτι σ'αυτό τον κόσμο. Ας κάνουμε αρχή με το να δώσουμε λίγο νερό σε κάποιον συνάνθρωπό μας που ζαλίστηκε δίπλα μας . Δεν είναι και τόσο δύσκολο πια . Τότε γιατί λεγόμαστε ΆΝΘΡΩΠΟΙ ρε γαμώτο;

Katerina amgείπε...

Δε σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αναισθητοι αλλά όλο αυτό πρέπει να μας προβληματίσει. Απολύεται ο συνάδελφος μας και δεν κάνουμε τίποτα, κακοποιήται ένας άνθρωπος δίπλα μας, ένα παιδί, ένα ζωάκι, τίποτα Κλειστά τα στόματα και ανοίγουν μετά το φονικό μόνο για να μιλήσουν στην κάμερα. Πρέπει να καταλάβουμε οτι στην κατασταση που μας έχει φέρει το σύστημα, το μόνο όπλο μας είναι η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Αυτό που δεν θέλουν να έχουμε .Έχουν καταφέρει να στερέψουν τη μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη κι ο καθένας να φοβάται μόνος του κλεισμένος στα προσωπικά του προβλήματα που τελικά δεν είναι και τόσο προσωπικά γιατί αφορούν όλη την κοινωνία. Μόνο με την αλληλεγγύη θα καταφέρουμε να αλλάξουμε κάτι σ'αυτό τον κόσμο. Ας κάνουμε αρχή με το να δώσουμε λίγο νερό σε κάποιον συνάνθρωπό μας που ζαλίστηκε δίπλα μας . Δεν είναι και τόσο δύσκολο πια . Τότε γιατί λεγόμαστε ΆΝΘΡΩΠΟΙ ρε γαμώτο;

Ανώνυμοςείπε...

Εγώ δεν είπα να μην κάνουμε τίποτα για το διπλανό μας, όταν αυτός το έχει ανάγκη. Είπα να μην κρίνουμε έτσι κατεδαφιστικά όποιον δεν το κάνει, χωρίς μάλιστα να ξέρουμε το λόγο που μπορεί να τον έχει φέρει σ' αυτή την απάθεια. Και δεν είναι κανείς μας εξ ορισμού καλύτερος απ' τον άλλο για να παριστάνει τον δίκαιο κριτή. Αν θελω να βοηθήσω βοηθώ και τέλος. Το να κατακεραυνώνω τον άλλο επειδή δεν βοηθά, χωρίς μάλιστα να είμαι σε θέση να γνωρίζω γι'αυτόν οτιδήποτε, μάλλον έπαρση δείχνει και ανωριμότητα, παρά ανθρωπιά.και κατανόηση. Και δεν ξέρω μια τέτοια στάση πόσο ουσιαστικά αλληλέγγυα μπορεί να είναι τελικά, αφού όλοι, μα όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από κατανόηση.

Disqus

O ιστότοπος χρησιμοποιεί cookie,για να διασφαλίσουμε ότι έχετε την καλύτερη δυνατή εμπειρία,με τη χρήση αυτού του ιστότοπου αποδέχεστε τη χρήση των cookie.Περισσότερα

_ Εγγραφείτε στις ενημερώσεις Notifications