Για μια ακόμα φορά η δημοσιογράφος Αγγελική Νικολούλη αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων.

Οι “μαρτυρίες” ότι το παιδί ήταν ζωντανό αποδείχτηκαν εγκληματικές “πατάτες”

Χωρίς κανένα ίχνος εμπάθειας απέναντι σε επαγγελματίες που κάνουν ακόμα και τους τηλεοπτικούς “ντέτεκτιβ”, δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε κάποιες από τις εκπομπές μιας επαγγελματία που αμοίβεται με υψηλά μεροκάματα για να “κάνει τη δουλειά” της. Και η δουλειά της είναι να βοηθαέι σε μια έρευνα και να μην αποπροσανατολίζει.

Η κυρία Αγγελική Νικολούλη έχει μερίδιο ευθύνης στον αποπροσανατολισμό μιας έρευνας που χάθηκε από την αρχή. Τα πρώτα εικοσιτεράωρα(όπως γνωρίζουν καλά έμπειροι αστυνομικοί)είναι και τα πιο κρίσιμα.

Και αντί κάποια επιτελικά στελέχη της τηλεόρασης να έχουν αντιληφθεί ότι ο νεαρός και άτυχος Βαγγέλης, ήταν νεκρός από την πρώτη ώρα, έδιναν μάταιες ελπίδες σε συγγενείς και κατοίκους βγάζοντας αμφιλεγόμενους “μάρτυρες” που έλεγαν το κοντό τους και το μακρύ τους: Άλλοι φανατασιώνονταν ίσκιους στα μοναστήρια κι άλλοι έλεγαν ότι είδαν τον Βαγγέλη στην Αμφιάλη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η συγκεκριμένη εκπομπή κάνει τυμβωρυχία σε ένα πτώμα. Το έχει ξανακάνει. Στην υπόθεση του Άλεξ. Πριν από λίγο καιρό, οστά ηλικιωμένων “βαφτίστηκαν” ως τα κόκκαλα του χαμένου Άλεξ απο τη Βέροια όταν η ίδια εκπομπή κινητοποίησε τις αστυνομικές αρχές σκάβοντας τάφους σε νεκροταφεία κοντά στην Βέροια.

Καλό θα είναι κι εμείς οι δημοσιογράφοι να είμαστε προσεκτικοί. Τα λάθη δίνουν ελπίδες και δημιουργούν αυταπάτες που πολλές φορές είναι εγκληματικές.

Επαναλαμβάνουμε: Τα λέμε χωρίς κανένα ίχνος εμπάθειας. Ειδικά σε ένα μέσο που δεν πληρώνεται από νταβατζήδες των καναλιών για να κάνει έρευνες πάνω σε πτώματα άτυχων συνανθρώπων μας.

Αυτή την ώρα το μόνον που απομένει σε όλους μας είναι ο σεβασμός στο νεκρό αλλά και η έρευνα(εδώ χρειάζεται από εμάς)ώστε να βγουν στην επιφάνεια οι βαθύτερες αιτίες που οδήγησαν έναν αθώο φοιτητή στην καταστροφή. Με όποιον τρόπο κι αν έγινε αυτό. Οι σύγχρονοι Πουαρό περισσεύουν.

Άνθρωπιά χρειάζεται στη δημοσιογραφία κι όχι φωτογραφίσεις στα περιοδικά, συνεντεύξεις και μπούρδες. Αλλά και εκατομμύρια για να χτίζουμε βίλες και παλάτια επενδύοντας στον πόνο συνανθρώπων μας. Οι καρριέρες που χτίζονται με αίμα είναι πάντα καταραμένες και φέρνουν θάνατο. Αυτόν που πολλοί δημοσιογράφοι επικαλούνται στα ρεπορταζ τους. Όταν επισκεφθεί άλλους, μοιραία θα έρθει και σε σένα.