Ιουδαϊσμός - Χριστιανισμός - Μωαμεθανισμός. ΟΙ ΦΟΝΙΚΟΙ ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΙ!

Ιουδαϊσμός - Χριστιανισμός - Μωαμεθανισμός
Ύστερα από όλα όσα έχει κάνει ο άνθρωπος για τον Θεό, μήπως θα έπρεπε επιτέλους να μπει κι εκείνος στον κόπο να υπάρξει;. Φρεντερίκ Μπεγκμπεντέ

Οι βεβαιότητες χωρίζουν τους ανθρώπους, ενώ οι αμφιβολίες τους ενώνουν Πήτερ Ουστίνοφ

Γράφει ο Δημήτρης Χορόσκελης
Η Διαχρονικότητα της Θρησκείας και οι Φονικές Παρεκκλίσεις της

Η Διαχρονικότητα της Θρησκείας και οι Φονικές Παρεκκλίσεις της

Αποτελεί παράδοξο γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη θρησκευτικοί πόλεμοι στον 21οαιώνα ότι, αντί η επιρροή της θρησκείας να φθίνει, αντιθέτως αυξάνεται συνεχώς, δικαιώνοντας έτσι την προφητική ρήση του Αντρέ Μαλρώ: «Ο 21ος αιώνας θα είναι θρησκευτικός». Είναι ιστορικά αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι πάντα οι άνθρωποι βρίσκουν αιτίες αντιπαράθεσης, πολέμων, και σφαγών.
Από αρχαιοτάτων χρόνων οι περισσότεροι πόλεμοι γίνονται είτε στο όνομα των θρησκειών είτε για οικονομικούς λόγους ,ουδεμιά εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους.τρομερό ε;;

Είναι εξ ίσου τεκμηριωμένη η διαπίστωση ότι φαινομενικά θρησκευτικοί πόλεμοι είχαν και έχουν στο βάθος άλλα αίτια (οικονομικά, πολιτικά, κλπ.). Είναι όμως επίσης αναμφισβήτητο ότι υπήρξαν (και δυστυχώς συνεχίζουν να υπάρχουν) πόλεμοι με καθαρά θρησκευτικά αίτια. Ωστόσο, το θλιβερό προνόμιο αυτών των θρησκευτικών πολέμων το διατηρούν οι τρεις επονομαζόμενοι «αβραμικοί μονοθεϊσμοί» οι οποίοι, επί πλέον, έχουν κοινή καταγωγή: ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός, και ο Μωαμεθανισμός. Και αποτελεί απορίας άξιον πώς οι οπαδοί ενός « Δίκαιου και Πανάγαθου Θεού» επιδίδονται με τόση μανία σε αδικίες και βαρβαρότητες κατά των συνανθρώπων τους στο όνομά Του!

Φυσικά, το Μέγα Παράδοξο είναι ότι ενώ δεν υπάρχουν χειροπιαστές αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού, εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν (και συνεχίζουν να σκοτώνονται) για το ποιος Θεός είναι ο αληθινός, για το τι πραγματικά είπε στους απεσταλμένους του ή για το τι ακριβώς εννοούσε με τα λόγια του, και για άλλα εξωφρενικά και αναπόδεικτα πράγματα! Δυστυχώς, η ίδια η Ιστορία της ανθρωπότητας αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος είναι ένα μισότρελο ον, το οποίο, επί πλέον, δεν έχει την παραμικρή συναίσθηση της τρέλας του! «Ο άνθρωπος είναι ένα άρρωστο ζώο», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Χέγκελ. Μια απόδειξη αποτελεί και η διαπίστωση ότι μπορεί να διαστρεβλώσει ακόμη και την ευγενέστερη ιδέα (όπως εκείνη του Θεού), να την προσαρμόσει στην προσωπική του ερμηνεία ή στα συμφέροντά του, και να την μετατρέψει σε φονικό όπλο κατά των ομοίων του! η επιβολή περιορισμένης άποψης για την ζωή έχει δημιουργήσει ψυχική φυλακή για κυριολεκτικά δισεκατομμύρια ανθρώπους για πάνω από 2.000 χρόνια.

Σε αυτό διέπρεψαν κυρίως οι «αβραμικοί μονοθεϊσμοί», ο οποίοι είναι υπεύθυνοι για φονικούς πολέμους διάρκειας τουλάχιστον δύο χιλιάδων ετών! Σύμφωνα με μια έρευνα του Πανεπιστημίου του Μπράντφορντ, σε ένα σύνολο 67 μεγάλων πολέμων (από τους εμφυλίους πολέμους στην Κίνα, το 1027 π.Χ., μέχρι την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ, το 2003), στις 23 περιπτώσεις οι θρησκευτικές διαφορές συνέβαλαν από μικρό έως αρκετά μεγάλο ποσοστό, και σε 5 ήταν απόλυτα καθοριστικές. Και στις 28 περιπτώσεις εμπλεκόμενες ήταν οι δύο από τις τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες: ο Χριστιανισμός και ο Μωαμεθανισμός. (Υπ' όψιν ότι στην έρευνα δεν αναφέρονται οι εμφύλιοι θρησκευτικοί διωγμοί και οι σφαγές των διαφόρων «αιρετικών». Αν συμπεριληφθούν, το ποσοστό θα φτάσει σε πολύ υψηλότερα επίπεδα). Η μικρή συμμετοχή του Ιουδαϊσμού δεν τον απενοχοποιεί καθόλου, δεδομένου ότι είναι η πρωταρχική και κύρια πηγή του κακού, ο βασικός υπεύθυνος για την εμφάνιση των καθαρά θρησκευτικών πολέμων, όπως θα δούμε παρακάτω.

Το θέμα που θα διερευνηθεί εδώ είναι αν γι' αυτές τις απάνθρωπες πρακτικές των μονοθεϊστικών θρησκειών ευθύνονται αποκλειστικά οι οπαδοί τους, ή εμπλέκεται καθοριστικά και η εικόνα του Ενός και Μοναδικού Θεού, που είναι σκληρός τιμωρός τόσο των δικών του πιστών που παρεκκλίνουν από τις εντολές του, όσο και των «άπιστων» οπαδών άλλων θρησκειών. Ωστόσο, για να αναφερθούμε, εισαγωγικά και συνοπτικά, και στον πυρήνα των μονοθεϊσμών, δηλαδή στη βαθύτερη φύση του Υπέρτατου Όντος, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο Κόλιν Γουίλσον, «το Κακό είναι τόσο διαχρονικό και οικουμενικό, τόσο αδύνατον να υπαχθεί σε κάποιο ανώτερο σύστημα Καλού, ώστε ο διαυγής νους που το αντικρίζει να φτάνει σε σημείο παραφροσύνης»! Δηλαδή, το βασικό (και ουσιαστικά αναπάντητο) αδυσώπητο ερώτημα που προκύπτει είναι πώς ένας Αγαθός, Σοφός, και Δίκαιος Θεός έκανε έναν Κόσμο όπου κυριαρχεί η Κακία, το Παράλογο, και η Αδικία;!
(Η Κόλαση που λέγεται κρατική Εκκλησία, και τα 3 κεφάλια του τέρας!! Χριστιανισμός ισλάμ ινδουισμός!) Ο Λαβύρινθος προς το Θείο

Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η ιδέα του Θείου συντροφεύει τον άνθρωπο από την αρχή της εμφάνισής του πάνω στη Γη, από την πρώτη στιγμή που σήκωσε το κεφάλι και αντίκρισε τον αχανή ουρανό και τα άστρα. Ωστόσο, οι μορφές που είχε, στο πέρασμα των αιώνων, ήταν και είναι πολλές και διαφορετικές, ξεπερνούν το απλό δίπολο που γνωρίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι: πολυθεϊσμός-μονοθεϊσμός. Ας παρουσιάσουμε μια γενική «θεολογική» τυπολογία της έννοιας του Υπερφυσικού.

Πολυθεϊσμός: Υπάρχουν πολλά Ανώτερα Όντα τα οποία υπερβαίνουν τη φυσική τάξη των πραγμάτων ή ταυτίζονται με αυτήν, δεν συνδέονται μεταξύ τους, και το καθένα από αυτά έχει τον δικό του τομέα δράσης. Ο Κόσμος ή υπήρχε από πάντα ή δημιουργήθηκε από κάποιο από αυτά. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου δίνεται προτεραιότητα σε κάποιο από τα πολλά Ανώτερα Όντα, οδηγώντας έτσι σε μια μορφή μονολατρίας, πρόδρομης του μονοθεϊσμού. (Εδώ υπάγονται οι διάφοροι πολυθεϊσμοί, όλων των λαών και όλων των εποχών).

Πανθεϊσμός: Υπάρχει ένα Υπέρτατο Ον το οποίο δεν υπερβαίνει τον Κόσμο αλλά ταυτίζεται με αυτόν. Όλα τα πράγματα αποτελούν εκφάνσεις του και υπάγονται σε αυτό. Δεν υπάρχει λοιπόν έξωθεν δημιουργία, ο Κόσμος ή υπήρχε από πάντα και είναι αιώνιος, ή αυτοδημιουργήθηκε από και μαζί με τον Θεό. (Η ιδέα αυτή δεν αποτέλεσε ποτέ ενιαία και αυτόνομη θρησκεία αλλά υποστηρίχτηκε από πολλούς μεμονωμένους στοχαστές και φιλοσόφους: Ξενοφάνης, Μάιστερ Έκχαρτ, Μπαίμε, Παράκελσος, Μπρούνο, Σπινόζα, κ.ά.).

Ενοθεϊσμός (ή ενισμός): Υπάρχουν Ανώτερα Όντα και Δυνάμεις που εκπορεύονται από Έναν πρωταρχικό Θεό, ο οποίος δημιούργησε τον Κόσμο για να εκδηλωθεί μέσα από αυτόν. Τα Όντα αυτά υπερβαίνουν τη φυσική τάξη των πραγμάτων ή ταυτίζονται με αυτήν, συνδέονται μεταξύ τους (λόγω της κοινής τους εκπόρευσης), συχνά συνεργάζονται, αλλά το καθένα έχει τον δικό του τομέα δράσης. (Αρχαία Αίγυπτος, Ερμητισμός, Ινδουισμός, Βουδισμός, Ζαϊνισμός, Ταοϊσμός). Θεϊσμός: Η δημιουργία του Κόσμου έγινε από Έναν Θεό, ο οποίος έθεσε τους φυσικούς νόμους της λειτουργίας του κι έκτοτε δεν επεμβαίνει σε αυτόν. Δεν υπάρχει «αποκαλυμμένη αλήθεια», η αναζήτηση του Θεού μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τη διερεύνηση των φυσικών νόμων που διέπουν τη λειτουργία του. (Η άποψη αυτή ήταν δημοφιλής, στην εποχή του Διαφωτισμού, σε επιστήμονες και φιλοσόφους που δεν απέκλειαν εντελώς την ύπαρξη του Θεού. Εξ άλλου, στην περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης είχε θεσμοθετηθεί η λατρεία ενός γενικού και απροσδιόριστου Υπέρτατου Όντος).

Μανιχαϊσμός: Από καταβολής Κόσμου υπάρχουν δύο χωριστά βασίλεια, το Βασίλειο του Φωτός και το Βασίλειο του Σκότους, του Καλού και του Κακού, με τις αντίστοιχες κυρίαρχες οντότητες, τα οποία βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο μεταξύ τους. Το διακύβευμα του αγώνα τους είναι ο άνθρωπος, ο οποίος οφείλει να αγωνιστεί για τη σωτηρία του, δηλαδή να περάσει από το Βασίλειο του Σκότους στο Βασίλειο του Φωτός, όπου ανήκε αρχικά πριν εκπέσει. (Η κοσμική διπολικότητα του μανιχαϊσμού έχει τις ρίζες της στον παλαιότερο Ζωροαστρισμό, και συναντάται και στον Μιθραϊσμό). Εκτός από αυτόνομη θρησκεία, υπάρχει και ως ιδέα δύο διαμετρικά αντίθετων υπέρτατων οντοτήτων που αντιμάχονται σε πολλές άλλες θρησκείες).

Μονοθεϊσμός: Υπάρχει Ένας και Μοναδικός Θεός ο οποίος δημιούργησε τον Κόσμο για να εκδηλωθεί μέσα από αυτόν, τον υπερβαίνει, αλλά έχει τη δύναμη να επεμβαίνει συνεχώς σε αυτόν. Κάθε άλλη μορφή θεότητας είναι κατώτερη γιατί αντλεί τη δύναμη και την εξουσία της από Εκείνον. Ονομάζεται αυστηρός μονοθεϊσμός, όταν υπαγορεύει έναν και μοναδικό τρόπο λατρείας του, καιθεομονισμός όταν επιτρέπει διαφορετικούς τρόπους λατρείας (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Μωαμεθανισμός).

Εδώ, ξεφεύγοντας από τη γενική θεολογική τυπολογία (και για να καλύψουμε όλες τις θρησκευτικές-μεταφυσικές τάσεις), οφείλουμε να προσθέσουμε τονΕσωτερισμό και τον Αποκρυφισμό. Ο πρώτος είναι η αντίληψη ότι σε κάποιες θρησκείες υπάρχει το εξωτερικό και εύληπτο μέρος τους, που απευθύνεται στους πολλούς, και ένας εσωτερικός πυρήνας ανώτερης γνώσης που απευθύνεται σε κάποιους λίγους και μυημένους (εβραϊκή Καμπαλά, μουσουλμανικός Σουφισμός, εσωτερικός Χριστιανισμός, φιλοσοφικός εσωτερισμός, κ.ά.). Ο δεύτερος εκφράζει την τάση διερεύνησης των κρυφών δυνάμεων της Φύσης και την επαφή με ανώτερες άυλες οντότητες, μέσα από συγκεκριμένες πρακτικές και τελετουργίες (μαγεία, σαμανισμός, νεοπαγανισμός, κ.ά.).

Η εξελικτική πορεία των διαφόρων θρησκευτικών πεποιθήσεων, σε αντίθεση με την εντύπωση που θέλουν να περάσουν οι οπαδοί των μονοθεϊσμών, είναι τελικά μη-γραμμική: πολυθεϊστικές και μονοθεϊστικές αντιλήψεις εναλλάσσονται χρονικά ή συνυπάρχουν την ίδια εποχή στον ίδιο ή σε διαφορετικούς λαούς. Ο μυθικός Ορφέας (6ος αιώνας π.Χ.), που θεωρείται ο ιδρυτής της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, πίστευε στην ύπαρξη ενός υπέρτατου Θεού και στην μετενσάρκωση, το ίδιο και οι Πυθαγόρειοι. Στην εποχή του Δωδεκάθεου (παρακλάδι του Ορφισμού) υπήρχαν παράλληλα απόψεις υπέρ ενός μοναδικού Θεού (το Υπέρτατο Αγαθό του Πλάτωνα, το Ακίνητο Κινούν του Αριστοτέλη, και πολλές άλλες).

Οι Ινδιάνοι της Βορείου Αμερικής, που σφαγιάστηκαν από τους Ευρωπαίους ως άπιστοι, πίστευαν στο Μεγάλο Πνεύμα που εμψυχώνει τα πάντα, στον υπέρτατο Μανιτού. Ο αιγυπτιακός και ο ινδουϊστικός ενοθεϊσμός, οι παλαιότεροι ιστορικά καταγεγραμμένοι (2.500 π.Χ. και 2.000 π.Χ. αντίστοιχα), αποδεικνύουν ότι η έννοια του ενός και μοναδικού Θεού δεν αποτελεί τη (δήθεν) μέγιστη θρησκευτική συνεισφορά των Εβραίων. (Εξ άλλου, αναρωτήθηκε ποτέ κανείς για το αυτονόητο: γιατί η αποδοχή της ύπαρξης ενός και μοναδικού Θεού θεωρείται ανώτερη από την αποδοχή της ύπαρξης πολλών θεών;!).

Γενικά, αν μάλιστα λάβουμε υπ' όψιν τις υποκατηγορίες που περιλαμβάνουν στοιχεία από διάφορες από τις βασικές τυπολογικές κατηγορίες που ήδη εκθέσαμε, καθώς και τις πολλές και ποικίλες «αιρέσεις» της κάθε θρησκείας, δεν υπάρχει τρόπος περιγραφής του Θείου που να μην εκφράστηκε από την ανθρωπότητα. Η εικόνα της «εξέλιξης» από τον πολυθεϊσμό στον μονοθεϊσμό είναι μια ακόμη εσφαλμένη γραμμική αντίληψη, που βολεύει τους τρεις μονοθεϊσμούς και την ιδέα περί ανωτερότητάς τους. Ο θρησκευτικός συγκρητισμός αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της λατρευτικής ανεκτικότητας, αλλά μάλλον όχι για τους φανατικούς των μονοθεϊσμών. Αυτοί πιστεύουν ακράδαντα ότι μαθαίνουν σκοποβολή πυροβολώντας το κεφάλι τους! Χαρακτηριστική είναι η εικόνα της μήτρας των τριών μονοθεϊσμών, της Ιερουσαλήμ, όπου αναγκάζονται να συνυπάρξουν, μέσα σε μια ατμόσφαιρα καχυποψίας και υποφώσκοντος φανατισμού και μίσους, οι τρεις βασικές παραλλαγές του μονοθεϊσμού, ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός, και ο Μωαμεθανισμός: τα τρία κακά της μοίρας μας!

ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ
Follow Share:

Post A Comment: 0

Blog

Disqus

O ιστότοπος χρησιμοποιεί cookie,για να διασφαλίσουμε ότι έχετε την καλύτερη δυνατή εμπειρία,με τη χρήση αυτού του ιστότοπου αποδέχεστε τη χρήση των cookie.Περισσότερα

_ Εγγραφείτε στις ενημερώσεις Notifications