Πέθανε μεταξύ 13-14 Απριλίου ολομόναχος, κι έτσι μόνο μέρες μετά (στις 17) η Ελλάδα του 1984 μαθαίνει πως ο Διονύσης Παπαγιανόπουλος δεν μένει πια εδώ. Στο ερώτημα γιατί δεν παντρεύτηκε και κατέληξε γεροντοπαλίκαρο, μπεκιάρης και μαγκούφης, ο Παπαγιαννόπουλος απαντούσε: «Μα καμιά δεν με παίρνει, εγώ ροχαλίζω, ποια γυναίκα θα με παντρευτεί;».
Κι όμως, θα μπορούσε να ανοίξει σπιτικό με την Άννα Καλουτά με την οποία υπήρξε ένθερμο ζετέμ, μα μόνο από πλευράς του, μιας και ο πόθος έμεινε ανεκπλήρωτος και ανομολόγητος: η Καλουτά ήταν σε δεσμό με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα κι ο Διονύσης με τίποτα δεν τολμούσε να κοιτάξει «διαφορετικά» το κορίτσι του φίλου και συμπολεμιστή του στον Ελληνοϊταλικό.
Πέρασε μάλιστα πολύν καιρό σε κατάθλιψη, που «πρόλαβε ο Λάμπρος να την καπαρώσει», όπως δήλωσε σε μια παλιά συνέντευξή του στη «Βραδυνή» μερικές δεκαετίες αργότερα. Μιας και πολέμησαν μαζί πρώτη γραμμή στην Αλβανία -«Ανεβήκαμε στο ύψωμα του Αγίου Αθανασίου στη Χειμάρρα με τα χέρια, τα πόδια και πολεμώντας με πέτρες, είχαμε μόνο από πέντε φυσίγγια για τις επόμενες είκοσι ώρες κι εκεί που είχαμε κρυφτεί δεν μας έφταναν τα μεταγωγικά».
Ο πρώτος του ρόλος ήταν αυτός του ιππότη στον Βασιλιά Ληρ, μιας και στο Εθνικό Θέατρο, ως απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του, παρέμεινε ως το 1941. Έπαιξε σε 136 ταινίες, σύνδεσε το όνομά του με τη χρυσή εποχή του ελληνικού σινεμά και από τα σενάρια των Πρετεντέρη – Σακελάριου έως το «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, που ήταν και ο τελευταίος του ρόλος, κατάφερε να μείνει στο λαϊκό υποσυνείδητο ως ο «άνθρωπας» ο καλοκάγαθος, ο πατέρας ο στοργικός, ο αφελής μεν μα και παμπόνηρος, όταν καταλάβαινε πως ο «απαπέναντις» του πουλά τρέλα ή μουσαντό!
Αιωνία του λοιπόν, μιας και τον Απρίλιο του 1984 ο κυρ-Διονύσης εγκατέλειψε τα εγκόσμια! στο Διακοφτό, τη γενέτειρα του υπάρχει προτομή του που αφιέρωσε ο δήμος προς τιμήν του.
0 comments
Δημοσίευση σχολίου