Οι μυστηριώδεις εξαφανίσεις ανθρώπων δεν είναι κάτι νέο. Για διάφορους ανεξήγητους λόγους, μερικοί άνθρωποι απλά φαίνεται να εξαφανίστηκαν χωρίς κανένα ίχνος, χωρίς να τους δει ποτέ ξανά κανένας.
Το έτος 1590 – συγκεκριμένα στις 18 Αυγούστου - οι άποικοι Ροανόκ εξαφανίστηκαν απότομα κι έμειναν γνωστοί ως The Lost Colony. Η αποικία που διέμεναν βρέθηκε εγκαταλελειμμένη, με όλα τους τα υπάρχοντα άθικτα, τα φαγητά τους ανέγγιχτα στα τραπέζια, τα ζώα τους χωρίς ίχνος ταλαιπωρίας. Δεν συνέβη καμία μάχη. Ποτέ δεν ακούστηκε τίποτα για κανένα τους αν και οι έρευνες ήταν εντατικές. Οι αυτόχθονες Ινδιάνοι έκαναν αργότερα λόγο για υπόγειους «ανθρώπους μυρμήγκια» όπου σίγουρα τους είχαν πάρει μαζί τους μέσα στη γη.
Μία από τις πρώτες μεμονωμένες περιπτώσεις που κατεγράφησαν έρχεται πίσω στο 1700. Κάποια στιγμή στη δεκαετία του 1760, στην αγγλική πόλη Shepton Mallet, ζούσε ένας ηλικιωμένος άνδρας γύρω στα εβδομήντα με το όνομα Owen Parfitt. Ο άντρας αυτό έπασχε από μία σπάνια νόσο που τον είχε αφήσει ανάπηρο. Οι μέρες του περνούσαν αδιάφορες και τον έβρισκαν ή ξαπλωμένο στο κρεβάτι ή καθισμένο έξω από την πόρτα του σπιτιού του, όπου ζούσε με την αδελφή του. Αυτή ήταν το στήριγμά του, τον φρόντιζε και τον συντηρούσε. Σύμφωνα με την ιστορία, μία ημέρα ο Owen καθόταν στο συνηθισμένο σημείο του έξω από την πόρτα. Το σημείο ήταν τέτοιο όπου η αδερφή του μπορούσε να τον επιβλέπει με άνεση, κάνοντας ταυτόχρονα τις δουλειές της. Επειδή ο καιρός ήταν κάπως παγερός, ο Owen φορούσε ένα παλτό για να προφυλαχθεί από την ψύχρα. Δεν υπήρχαν ενδείξεις ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, ή ότι αυτή η μέρα ήταν διαφορετική από τις άλλες.
Όταν η αδελφή του πήγε να τον μετακινήσει, ανακάλυψε ότι μόνο το παλτό παρέμεινε στη θέση όπου ο Owen καθόταν μερικές στιγμές πριν. Δεδομένου ότι δεν ήταν σε θέση να περπατήσει μόνος του, αρχικά εκείνη θεώρησε ότι ίσως ένας γείτονας να τον είχε μετακινήσει εντός του σπιτιού. Μάταια όμως. Ο γέρος δεν βρέθηκε πουθενά, οι γείτονες αρνήθηκαν ότι τον είχαν μετακινήσει, αν και τον είχαν δει να κάθεται εκεί όλη την ημέρα. Στην πραγματικότητα, υπήρχαν πολλοί μάρτυρες που τον είδαν στη συνηθισμένη του θέση, αλλά κανείς δεν είχε παρατηρήσει κάτι ασυνήθιστο. Οι τοπικές αρχές ερεύνησαν την πόλη από άκρη σε άκρη, έκαναν ανακρίσεις, πήραν καταθέσεις, έψαξαν σε κάθε απίθανη γωνιά, αλλά δε βρήκαν το παραμικρό ίχνος του. Το απλοϊκό μυαλό των ανθρώπων ξεδίπλωσε ένα δημοφιλή μύθο. Αυτόν που έλεγε ότι τον πήρε ο Διάβολος ως πληρωμή για μια συμφωνία που είχαν κάνει. Πάντως, η εξαφάνιση του παραμένει ένα μυστήριο μέχρι και σήμερα.
Πενήντα χρόνια αργότερα, άλλη μία «περίεργη» εξαφάνιση συνέβη. Τη νύχτα της 25ης Νοεμβρίου 1809, ένας Βρετανός διπλωμάτης με το όνομα Benjamin Bathurst ήταν στο δρόμο προς το Βερολίνο, προκειμένου να επιστρέψει στο Λονδίνο μετά από ένα σημαντικό ταξίδι στη Βιέννη. Στο δρόμο, ο Bathurst έκανε μια στάση στην πόλη του Perleberg, προκειμένου να πάρει νέα άλογα και να γευματίσει. Όταν τα άλογα ήταν έτοιμα και είχε τελειώσει το δείπνο του, ο Bathurst βγήκε έξω από το μαγαζί μαζί με το βοηθό του. Ο διπλωμάτης μπήκε στην άμαξα ενώ ο βοηθός του περίμενε απ’ έξω μέχρι να σιγουρέψει ότι τα άλογα ήταν δεμένα σωστά, έτσι ώστε να μπορούν να συνεχίσουν με ασφάλεια το ταξίδι τους. Όταν όμως άνοιξε την πόρτα της άμαξας ο Bathurst δεν ήταν εκεί.
Ούτε μπορούσε να είχε φύγει από κάπου αλλού, αφού λίγα δευτερόλεπτα πριν μιλούσε με το βοηθό του. Λαμβάνοντας υπόψη την εξέχουσα θέση του ως διπλωμάτη, άρχισε αμέσως μια μαζική αναζήτηση, μαζί με στρατιωτικά σκυλιά σε όλο το δάσος, έγιναν αναζητήσεις σε κάθε σπίτι της περιοχής, ερευνήθηκε σπιθαμή προς σπιθαμή ο γειτονικός ποταμός Stepnitz, αλλά τίποτα δεν βρέθηκε.
Μετά από αρκετές έρευνες, βρέθηκε το πανωφόρι του σε μια τουαλέτα και ένα ζευγάρι μπότες σε μια ερημική τοποθεσία που όμως δεν έγινε σαφές αν πράγματι ανήκαν στο διπλωμάτη. Εκείνη την εποχή, η περιοχή είχε καταστραφεί από τον πόλεμο λόγω της λεηλασίας του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Οι Γάλλοι έσπευσαν να κλείσουν την περίεργη αυτή υπόθεση λέγοντας ότι η σύζυγος του Bathurst ίσως είχε απαγάγει το σύζυγό της, με σκοπό να κατηγορηθεί ο στρατός του Βοναπάρτη. Στο τέλος, δε βρέθηκε ποτέ και πουθενά ούτε το ελάχιστο ίχνος του Bathurst.
Σε μερικές περιπτώσεις, τα πρόσωπα όχι μόνο εξαφανίζονται αλλά το κάνουν μπροστά σε μεγάλο αριθμό μαρτύρων, με τρόπο που θυμίζει ότι ξεθωριάζουν λίγο – λίγο μέχρι την οριστική αορατότητα τους. Μόλις λίγα χρόνια μετά την περίεργη υπόθεση Bathurst , μια άλλη ακόμα πιο περίεργη εξαφάνιση έτυχε να συμβεί. Το 1815, σε μια φυλακή της Πρωσίας στο Weichselmunde, υπήρχε ένας φυλακισμένος που όνομά του ήταν Diderici. Αυτός έκτιε ποινή 10 ετών επειδή είχε κλέψει την ταυτότητα του νεκρού εργοδότη του, φόρεσε τα ρούχα του και μια κατάλληλη περούκα και προσπάθησε να σηκώσει ένα μεγάλο ποσό των χρημάτων του νεκρού. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των συγκρατούμενων, μια μέρα ο Diderici είχε οδηγηθεί στην αυλή της φυλακής ενώ ήταν δεμένος με αλυσίδες μαζί με άλλους κρατούμενους. Τότε, κάτι πολύ παράξενο άρχισε να συμβαίνει. Ο Diderici άρχισε να κυριολεκτικά εξαφανίζεται, το σώμα του σταδιακά να γίνεται διάφανο και άυλο μέχρι που τελικά οι χειροπέδες κι οι αλυσίδες έπεσαν κενές στο έδαφος. Οι κρατούμενοι και οι δεσμοφύλακες (τουλάχιστον 30 άτομα) κοιτούσαν με αμηχανία. Οι αρχές έκλεισαν το θέμα λέγοντας ότι η εξαφάνισή του ήταν "πράξη του Θεού." Ο Diderici δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά.
Το 1921, ο αμερικάνος στρατιώτης Τσαρλς Γουίτλεσει, παρασημοφορημένος ήρωας με το Μετάλλιο της Τιμής, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εξαφανίστηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Τελευταία φορά εθεάθη το βράδυ στις 26 Νοεμβρίου 1921 σε ένα επιβατηγό πλοίο που ταξίδευε από Να Υόρκη για την Αβάνα της Κούβας. Εικάζεται ότι αυτοκτόνησε πηδώντας στη θάλασσα. Αυτή είναι η επίσημη εξήγηση που έδωσαν οι αρχές, όμως ο Τσαρλς δεν είχε κανένα λόγο να αυτοκτονήσει. Ήταν ένας ήρωας με δόξα και παράσημα, πολύ διάσημος στην εποχή του για τα ηρωικά του κατορθώματα. Όμως, υπήρξαν μαρτυρίες από 30 συνολικά στρατιώτες που επέβαιναν μαζί του στο πλοίο, ότι εκείνο το βράδυ, ένα περίεργο λευκό φως τον έλουσε από το πουθενά κάνοντας τη νύχτα – μέρα. Οι μαρτυρίες αυτές ειπώθηκαν στις αρχές αλά αγνοήθηκαν επιδεικτικά. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά οι αρχές θεώρησαν τους μάρτυρες ύποπτους για τη δολοφονία του Τσαρλς. Στο ημερολόγιο του πλοίου υπήρξε αναφορά ότι μια δέσμη λευκού φωτός έκανε τον ουρανό να λάμψει δικαιολογώντας το ως κομήτη.
Φυσικά, ιστορίες με τέτοια φαινόμενα συνέχισαν να συμβαίνουν και σε πιο σύγχρονη εποχή. Τον Απρίλιο του 1959, ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Bruce Campbell ταξίδευε με το αυτοκίνητο και τη σύζυγό του από τη Μασαχουσέτη για να πάνε να επισκεφθούν το γιο τους, που ζούσε πολύ μακριά. Επειδή το ταξίδι θα κρατούσε αρκετά, σταμάτησαν για τη νύχτα σε ένα μοτέλ στο Τζάκσονβιλ του Ιλινόις. Το ζευγάρι, είχε εξαντληθεί από την οδήγηση όλη την ημέρα, κι αμέσως μόλις μπήκαν στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο έπεσαν για ύπνο. Όταν η κυρία Κάμπελ ξύπνησε το πρωί, ανακάλυψε ότι ο σύζυγός της δεν ήταν πια στο κρεβάτι μαζί της.
Στην αρχή δεν ανησύχησε, νομίζοντας ότι είχε ξυπνήσει νωρίτερα και κατέβηκε να πάρει πρωινό. Σύντομα διαπίστωσε ότι ο άντρας της δεν ήταν πουθενά. Ακόμη πιο παράξενο ήταν, ότι τα ρούχα του Bruce ήταν ακόμα εκεί που τα είχε αφήσει το προηγούμενο βράδυ. Τη βαλίτσα του δεν είχε την αγγίξει, πράγμα που σημαίνει ότι είχε πάει έξω με τις πιτζάμες του. Επιπλέον, όλα τα προσωπικά του αντικείμενα, ακόμα και το πορτοφόλι του με όλα τα χρήματά του ήταν ακριβώς εκεί που τα είχε αφήσει. Οι αρχές αν και έλεγξαν εξονυχιστικά την περιοχή δεν τον βρήκαν πουθενά. Και ο Bruce Campbell δεν βρέθηκε ποτέ.
Μια παρόμοια πολύ γνωστή υπόθεση που αφορά ένα ζευγάρι φέρεται να συνέβη το 1975, όταν ο Τζάκσον και η Μάρθα Wright οδηγούσαν από το Νιου Τζέρσεϋ προς τη Νέα Υόρκη.
Σύμφωνα με την εκδοχή του Τζάκσον, όταν πέρασαν με το αμάξι τους μέσα από το τούνελ Lincoln, στη Νέα Υόρκη, παρατήρησαν ότι υπήρχε ένα μεγάλο ποσοστό πάχνης στα παράθυρα του αυτοκινήτου. Το ζευγάρι στη συνέχεια πάρκαρε στην άκρη του δρόμου, κατέβηκαν κάτω και ο Τζάκσον πήγε να σκουπίσει την πάχνη στο μπροστινό παρμπρίζ, ενώ η Μάρθα φρόντισε το πίσω τζάμι. Ήταν σε αυτό το σημείο που ο Τζάκσον ισχυρίστηκε ότι γύρισε να δει τη σύζυγό του και διαπίστωσε ότι είχε φύγει. Στην πραγματικότητα, η γυναίκα δεν ήταν πουθενά ενώ ήταν εκεί μόλις λίγες στιγμές πριν. Ο Τζάκσον ισχυρίστηκε ότι δεν είχε δει ή άκουσε κάτι ασυνήθιστο, και πως ήταν αδύνατο για εκείνη να πάει πολύ μακριά σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αν και αυτό ακούστηκε πολύ ύποπτο, η αστυνομία δεν ήταν ποτέ σε θέση να βρει κάποια ένδειξη για δολοφονία, και ο Τζάκσον ποτέ δεν θεωρήθηκε ύποπτος για την εξαφάνιση. Η ξαφνική εξαφάνιση της Μάρθα Ράιτ παραμένει μέχρι σήμερα ένα άλυτο μυστήριο.
Ακόμη πιο πρόσφατη είναι η περίεργη εξαφάνιση του Brian Shaffer, ο οποίος ήταν ένας φοιτητής της ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο. Την 1 Απριλίου 2006, ο Brian βγήκε βόλτα για να πιει μερικά ποτά σε ένα τοπικό μπαρ που ονομάζεται Ugly Toni Saloona. Τα λίγα ποτά έγιναν πολλά και ο Brian αναφέρθηκε ότι ήταν σε βαριά κατάσταση μέθης. Σε κάποιο σημείο μεταξύ 1:30 - 2:00 το πρωί, ο Brian έκανε μεθυσμένος μια κλήση προς τη φίλη του και στη συνέχεια φάνηκε να μιλάει με δύο γυναίκες στο μπαρ. Με την έρευνα που ακολούθησε διαπιστώθηκε ότι κανείς άλλος δεν τον είδε να μιλάει με τις δύο γυναίκες, και ακόμα πιο παραδόξως, το βίντεο της κάμερας ασφαλείας έδειξε το Brian να μπαίνει στο μπαρ, αλλά σε κανένα σημείο δεν έδειχνε να βγαίνει από αυτό.
Άλλη μία ανατριχιαστική περίπτωση συνέβη το 2008.
Το βράδυ της 14ης Μαΐου του 2008, ο 19χρονος φοιτητής Brandon Swanson ήταν στο δρόμο για να επισκεφθεί την οικογένειά του στο Marshall της Μινεσότα, όταν έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του και έπεσε σε ένα χαντάκι. Ο Brandon δεν τραυματίστηκε, αλλά αποφάσισε να τηλεφωνήσει στους γονείς του για να έρθουν να τον πάρουν. Τους κάλεσε από το κινητό του και προσπάθησε να τους εξηγήσει πού ήταν, αλλά εκείνοι δεν ήταν σε θέση να καταλάβουν ποιο μέρος εννοούσε. Ο πατέρας ζητούσε περισσότερες πληροφορίες για την τοποθεσία και το μόνο που πρόλαβε να ακούσει ήταν «ο δρόμος που πήγαινε προς την πόλη της Lynd».
Αμέσως μετά – όπως ανέφερε ο γονιός του 19χρονου - ο Brandon ξαφνικά σαν να καταράστηκε, να έβρισε κάτι που είδε, αλλά η γραμμή νέκρωσε πριν προλάβει να πει λεπτομέρειες. Ο πατέρας του προσπάθησε να τον καλέσει πίσω ξανά και ξανά, αλλά ο Brandon δεν απαντούσε στο κινητό του. Αναγκάστηκε να καλέσει την αστυνομία για να εντοπίσει το αυτοκίνητο και να βρουν τα ίχνη του γιου του. Οι προσπάθειες όλων, δεν απέδωσαν καρπούς. Παραμένει μέχρι σήμερα ένα μυστήριο ως προς το πού πήγε και γιατί καταράστηκε απότομα όταν μιλούσε με τον πατέρα του στο τηλέφωνο, πριν εξαφανιστεί χωρίς κανένα ίχνος.
Τι συμβαίνει με αυτές τις περιπτώσεις των ανθρώπων που απλά εξαφανίζονται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα; Υπήρξαν πολλές θεωρίες που επιδίωξαν να εξηγήσουν αυτό το φαινόμενο, που κυμαίνονται από την επιστημονική θεωρία μέχρι τους περιθωριακούς μύθους. Κάποιες από αυτές περιστρέφονται γύρω από απαγωγές εξωγήινων, σκοντάφτουν πάνω στις υπερδιάστατες πύλες και τελειώνουν με τον παράλληλο χρόνο. Στο βιβλίο του « Missing 411», ο David Paulides διερευνά 411 περιπτώσεις περίεργων εξαφανίσεων από περιπτώσεις ανθρώπων που έχει αποκλειστεί το ενδεχόμενο εγκληματικής ενέργειας ή αυτοκτονίας. Μια από τις θεωρίες του είναι κι αυτή που λέει ότι υπάρχουν γύρω στα 30 γεωγραφικά "σημεία συμπλέγματα", όπου σε αυτά συμβαίνουν οι περίεργες εξαφανίσεις ή αορατότητες.
Σε πολλές από τις περιπτώσεις των ατόμων που εξαφανίζονται σε αυτές τις περιοχές, κάποιες ενδείξεις αφήνονται πίσω, όπως ρούχα που αφαιρούνται ή αναδιπλώνονται. Φυσικά υπάρχει ένας μακρύς κατάλογος με λόγους για τους οποίους κάποιος μπορεί να επιλέξει να εξαφανιστεί, όπως να ξεφύγει από τα προβλήματα και να κάνει μια νέα αρχή. Το πρόβλημα είναι ότι στις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις, το άτομο ήταν ευχαριστημένο με τη ζωή του. Κανείς τους δεν είχε εκδηλώσει τάσεις αυτοκτονίας. Κάποιοι θα σκεφτούν ως πιθανότητα εξαφάνισης την απαγωγή αλλά πως θα μπορούσε να γίνει αυτό τόσο ξαφνικά, πάρα πολύ γρήγορα, συχνά με άλλους ανθρώπους γύρω και χωρίς ενδείξεις; Η πιο πιθανή απάντηση για αυτές τις περιπτώσεις, να είναι ότι μεγαλοποιήθηκε το συμβάν, να αναμίχθηκαν τα αληθινά στοιχεία με τα στοιχεία φαντασίας του καθενός, και έτσι να δημιουργήθηκε μια κατασκευασμένη ιστορία περίεργης εξαφάνισης.
Ίσως το πλέον αξιοσημείωτο παράδειγμα μυστηριώδους εξαφάνισης είναι αυτό του David Lang. Για όσους δεν έχουν ακούσει ποτέ την ιστορία, λέει ότι στις 23 Σεπτεμβρίου 1880, ένας αγρότης που ονομάζονταν David Lang περπατούσε σε ένα χωράφι κοντά στο χωριό Γκαλατίν του Τεννεσή, ξαφνικά εξαφανίστηκε με μάρτυρες τη σύζυγό του, τα παιδιά του, και δύο άνδρες που περνούσαν από εκεί μέσα σε μία άμαξα. Αν και όλη η περιοχή είχε ελεγχθεί, δεν μπορούσαν να βρουν κανένα σημάδι για το που θα μπορούσε να είχε πάει ο David. Σε αυτή την περίπτωση τα πράγματα ήταν ακόμη πιο περίεργα. Στο σημείο που έγινε η εξαφάνιση δημιουργήθηκε ένας κύκλος με διάμετρο περίπου 15 πόδια, όπου το γρασίδι ξεράθηκε παίρνοντας το γνωστό κιτρινωπό άρρωστο χρώμα. Τα παιδιά του πήγαιναν και ξαναπήγαιναν στο μέρος αυτό με την ελπίδα ότι θα δουν ή θα ακούσουν κάτι. Όπως τα ίδια ισχυρίστηκαν, εφτά μήνες αργότερα είδαν εντός του κύκλου μια λευκή φιγούρα κι άκουσαν τη φωνή του να προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί τους. Η ιστορία αυτή δημοσιεύτηκε σε ένα βιβλίο του Harold Wilkins τον Ιούλιο του 1953, με θέμα τα Παράξενα και τα Μυστήρια του Χώρου και του Χρόνου.
Με αυτές τις ενδείξεις τα ανεξήγητα φαινόμενα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως προς τη λογική τους βάση κι είναι πολύ δύσκολο κανείς να ξεχωρίζει τα αληθινή γεγονότα από την καθαρή φαντασία. Έτσι, όταν ασχολείται κανείς με περίεργες εξαφανίσεις προσώπων θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του μία σειρά από ερωτήματα που ανήκουν τόσο στη σφαίρα της λογικής όσο και του ανεξήγητου κόσμου. Μήπως το θύμα έπεσε θύμα επίθεσης; Μήπως ανήκε σε κάποια θρησκευτική αίρεση; Μήπως στο σημείο εξαφάνισης έχει αναφερθεί ύπαρξη υπερδιάστατης πύλης; Μήπως το θύμα μεταφέρθηκε σε παράλληλο χρόνο; Μήπως οι μάρτυρες δίνουν διαφορετικές περιγραφές για το συμβάν; Μήπως είναι απλό έγκλημα ή σχεδιασμένη ομαδική εγκληματική πράξη; Μήπως ο ίδιος ο άνθρωπος ήθελε να εξαφανιστεί και το αποφάσισε σε μια άγνωστη στιγμή για τους άλλους; Ή μήπως όλα είναι υπερβολές και φαντασίες; Πιθανότατα στο τέλος η πιο ικανοποιητική εξήγηση να περιλαμβάνει στοιχεία από όλα τα παραπάνω, αλλά όπως και να χει κάθε υπόθεση πρέπει να εξετάζεται χωριστά από τις υπόλοιπες.
Μέχρι να μάθουμε να λειτουργούμε με αυτό τον τρόπο τα μεταφυσικά φαινόμενα, οι ιστορίες περίεργων εξαφανίσεων θα αιχμαλωτίζουν τη φαντασία μας. Έως τη στιγμή, που θα ακουστεί χωρίς προειδοποίηση μία ακόμη είδηση «περίεργης εξαφάνισης».
0 comments
Δημοσίευση σχολίου