Τελικός προορισμός - ένας διαφορετικός κόσμος  μεταθανάτια εμπειρία, σε αεροπορικό  δυστύχημα
Τελικός προορισμός - ένας διαφορετικός κόσμος  μεταθανάτια εμπειρία, σε αεροπορικό  δυστύχημα

Μετά από αυτό που συνέβη σε μένα, σταμάτησα να ανησυχώ για τον θάνατο .μπορώ να πω ότι έχω σταματήσει να το σκέφτομαι, έχω σταμάτησε να φοβάμαι.

Καθώς είμαι πιλότος του αεροπλάνου,"skinny" Κάθε απογείωση είναι σαν μια κλήρωση για μια επιτυχή προσγείωση.

ενώ οι επιστήμονες διαφωνούν για το τι είναι ακόμα και το ίδιο το γεγονός του θανάτου, όταν είναι πλήρως νεκρό ολόκληρο το σώμα και το μυαλό, η συνείδησή μας όλη εξακολουθεί να υφίσταται μετά την καταστροφή του σώματος, είχα την "πολυτέλεια" να ζήσω μια τέτοια εμπειρία την μεταθανάτια ύπαρξη. Πολλές θεωρίες είχα διαβάσει πριν το περιστατικό με εμένα, μου φάνηκαν αφελής και γελοίες. Αλλά έτσι μπορεί να σκεφτούν μόνο οι άνθρωποι που δεν πήγαν στην άλλη πλευρά. η ιστορία μου

μια από της ωραίες μέρες του καλοκαιριού, εγώ ως συνήθως πήγα στο αεροδρόμιο σαν πιλότος του μονοκινητήριου αεροπλάνου. Εκείνη την ημέρα, είχα να κάνω πέντε αναχωρήσεις από πολλαπλές τοποθεσίες, μαζεύοντας επιβάτες ένα προς ένα και να τους φέρω σε μια καθορισμένη τοποθεσία. Μετά την πρώτη πτήση, πήγα για να πάρω τον πρώτο επιβάτη. η πτήση ήταν περίπου τριάντα λεπτά, η ορατότητα ήταν καλή.

Περίπου είκοσι λεπτά μετά την έναρξη της πτήσης, ο κινητήρας ξαφνικά σταμάτησε. Προσπάθησα να τον ξανά βάλω μπροστά και πάλι, αλλά αν έχει σταματήσει να υφίσταται κάθε λειτουργία. το ύψος άρχισε να μειώνεται με ταχείς ρυθμούς. Το μόνο πράγμα που θα μπορούσα να κάνω είναι να προσπαθήσω να μαλακώσω την προσγείωση, Αλλά το δυσάρεστο πράγμα ήταν ότι είχα δέντρα κάτω. όταν έφτασα στις κορυφές των δέντρων. Τελικά, η ταχύτητα είχε μειωθεί ελαφρά. θα ήταν ωραίο αν το αεροπλάνο δεν είχε φτερά! , τα φτερά μου άρχισαν να κτυπούν στις κορυφές των ψηλών δέντρων και το αεροπλάνο ανατράπηκε. Ήταν μια σκληρή προσγείωση. Χτύπησα σκληρά και έχασε τις αισθήσεις μου.

Όπως έμαθα αργότερα - όταν μου έκαναν εξετάσεις είχα σπασμένα εικοσιδύο οστά, υπήρχαν και άλλα σοβαρά τραύματα.
Γνωρίζοντας ότι μετά το ατύχημα, το αεροσκάφος θα μπορούσε να πιάσει φωτιά. Έπρεπε να βγούμε από τα συντρίμμια και να πάμε σε ένα ασφαλές μέρος.
είχα αιμορραγία, άρπαξα ένας από τους κυλίνδρους με πετσέτες και πιέζοντας της πληγές, σύρθηκα μακριά από τα συντρίμμια,
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το αίμα είχε πλημμυρίσει τα μάτια μου. Όταν τελικά σύρθηκα, ήμουν σε θέση να ακουμπήσω στον κορμό ενός σπασμένου δέντρου από το αεροπλάνο, ξαπλωμένος στο γρασίδι περίπου είκοσι πέντε μέτρα μακριά από μένα.

Καθώς είχα ξαπλώσει μπορούσα να δω την φρίκη μου, είδα έναν άνδρα σε κάθισμα ανάποδα τα χέρια και τα πόδια του να κρέμονται. Κατάλαβα ότι εκείνη τη στιγμή κοιτούσα τον εαυτό μου.
Τότε κοίταξα γύρω και είδα ένα όμορφο μπλε ουρανό, ήταν τόσο βάθη και πανέμορφο που δεν είχα δει ποτέ ξανά πριν. Πού ήμουν, δεν υπήρχε ήχος , δεν υπήρχαν πουλιά, ούτε καν ένας ψίθυρος του ανέμου. Την ίδια στιγμή άρχισα να νιώθω πολύ άνετα.

Αισθανόμουν και είχα μια ισχυρή αίσθηση ότι ήμουν σε πλήρη ασφάλεια. τότε κοίταξα μέσα στην καμπίνα ήθελα να βεβαιωθώ ότι το σώμα μου είναι ακόμα εκεί, Φυσικά ήταν ακόμα ανάποδα. η εικόνα δεν είχε αλλάξει από πριν . τότε είπα ... "σκατά, είμαι νεκρός!" Όταν το είπα - όλα γύρω σκοτείνιασαν .

Ξύπνησα μετά από τέσσερις ημέρες στο νοσοκομείο. Φυσικά, κανένας από τους ελεγκτές δεν πιστεύουν την ιστορία που τους είπα, οι διασώστες είπαν ότι όντος είχα κρεμαστεί στο πιλοτήριο ανάποδα. το μόνο που δεν ταίριαζε οπως το έχω στο μυαλό είναι οι αιματηρές πετσέτες. και ότι πήγα μακριά από τα συντρίμμια,

©ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΕΤΟΣ

Post A Comment:

1 comment

velosείπε...


Το ενδοιαφέρον με τη μεταθανάτια εμπειρία είναι ότι μέσα σε ένα δευτερόλεπτο όπως μετράει η συνείδηση τον επίγειο χωροχρόνο,βιώνει πολλές ώρες στο χώροχρόνο του Ενιαίου Συνειδησιακού Χώρου,ή αλλιώς Αιωνιότητα.Το ερώτημα που γεννιέται είναι το γιατί?

Υπάρχουν 2 θεωρίες.
Η μια λέει ότι η συνείδηση έχει αρχή και τέλος.
Γενιεται δηλαδη, δημιουργείται με τη γέννηση και πεθαίνει με το θάνατο.
Και η άλλη λέει ότι η συνείδηση είναι αιώνια και έχει την ιδιότητα της μετανσάρκωσης.
Καθετί δηλαδή που ζει προέρχεται από αυτό που έχει ήδη πεθάνει.

Το ερώτημα που μου γεννήθηκε, όταν κατάφερα μετα απο στοχασμό δύο ετών να ανακτήσω απο την αμυγδαλή μου την ανάμνηση της μεταθανάτιας εμπερίας μου,ήταν αυτό...

Γιατί αφού η συνείδησή μου έφτανε στο τέλος της με κράτησε απασχολημένο τόσες πολλές ώρες στη μεταθάνατο ζωή ταξιδεύοντάς με στο μέρος όπου θα γνώριζα το Άτμαν μου..
Ποιός ο λόγος, ως συνείδηση, να δω το Ατμαν μου,στο χώρο της ααιωνιότητας, το οποίο παρατηρούσε τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του? (αυτό που λένε δηλαδή ειδα τη ζωή να περνά μπροστά απο τα μάτια μου?)
Η ζωή σίγουρα είναι μια παράξενη ιστορία..

Εγγραφείτε στις ενημερώσεις Push Notifications