Νους, Μορφογενετικά πεδία, Κβαντική φυσική...

Η σημερινή επιστήμη δεν μπορεί να βρει απάντηση στο πως η συνείδηση δημιουργείται από την ύλη. Μήπως αυτό οφείλεται στο ότι ψάχνει λάθος ερώτημα. Σήμερα ολοένα και αυξάνει η δημοτικότητα της θεωρίας πως η ύλη είναι αποτέλεσμα της συνείδησης και όχι το αντίστροφο! Τα πάντα που νομίζουμε πως "υπάρχουν" είναι εκφάνσεις των αισθήσεων μας. Με αυτή την έννοια το δέντρο που βλέπω να "υπάρχει" είναι κάτι που έχει δημιουργήσει ο εγκέφαλος μου αντιλαμβανόμενος και ερμηνεύοντας τα σήματα των αισθητηρίων οργάνων μου.

Ο "υπαρκτός" λοιπόν κόσμος αποτελεί αποτέλεσμα και όχι την αιτία. Από την άλλη η συνείδηση φαίνεται να είναι πολύ πιο θεμελιώδης στην ουσία της από την ύλη. Μπορείς να αμφισβητήσεις πως αυτό το post που βλέπεις υπάρχει (στην πιο απλή περίπτωση κάποιος που είναι τυφλός δεν το βλέπει), αλλά ποτέ δεν θα αμφισβητήσεις την ικανότητα ΟΛΩΝ των ανθρώπων να μιλάνε για το "εγώ" τους, σαν συνειδητά όντα. Με άλλα λόγια η συνείδηση έχει τα πρωτεία επί της ύλης και όχι το αντίστροφο.

Η σύγχρονη επιστήμη (κυρίως η κβαντική φυσική) έχει αναδείξει το ρόλο του παρατηρητή στη διαμόρφωση της πραγματικότητας. Ο παρατηρητής δεν είναι πλέον ένα άβουλο ον αλλά αυτός που ουσιαστικά αποφασίζει για το τι θα δει. Η συνείδηση από «αποτέλεσμα της ύλης» (κάτι που πίστευαν χωρίς αποδείξεις αλλά δογματικά οι οπαδοί του δόγματος του υλισμού) έχει μετατραπεί σε «πηγή της πραγματικότητας». Ακόμα και τα δομικά συστατικά της ύλης, τα άτομα, είναι πλέον κύματα πιθανοτήτων που λαμβάνουν υπόσταση ανάλογα με την αλληλεπίδραση τους με όντα με συνείδηση. Με αυτή την έννοια τα άτομα είναι περισσότερο κάτι σαν «ιδέες» παρά σαν «μπάλες» που κινούνται από εδώ και από εκεί [Science and the Near-Death Experience: How Consciousness Survives Death, Chris Carter].

Η μυστηριώδης κυματοσυνάρτηση παράγει ένα σύνολο πιθανοτήτων οι οποίες όλες υφίστανται ταυτόχρονα (κβαντομηχανική επαλληλία / υπέρθεση καταστάσεων). Και μόνο όταν υπάρξει αλληλεπίδραση με ένα ον με συνείδηση, η εν λόγω κυματοσυνάρτηση καταρρέει σε μία πραγματικότητα. (για παράδειγμα στο πείραμα της διπλής σχισμής, καμία αλληλεπίδραση με το βαρυτικό πεδίο, με ηλεκτρομαγνητικά πεδία ή με τα σωματίδια των ανιχνευτών δεν προκαλεί κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης - μόνο όταν υπάρξει παρατήρηση από άνθρωπο έχουμε αυτή την κατάρρευση)

Σε πείραμα που έγινε (Schmidt, 1976), το αποτέλεσμα μιας γεννήτριας τυχαίων αριθμών καταγράφηκε σε δύο κασέτες ήχου. Ανάλογα με το (τυχαίο) αποτέλεσμα καταγράφεται ένα κλικ στο δεξιό ή το αριστερό κανάλι ήχου. Η μία κασέτα φυλάσσεται σε χρηματοκιβώτιο. Την άλλη τη βάζουν να την ακούσει κάποιος με τον στόχο να επηρεάσει με τη θέληση του το αποτέλεσμα. Ενώ κανονικά η κασέτα πρέπει να έχει καταγράψει ίδιο αριθμό δεξιών και αριστερών κλικ, αυτός που την ακούει θέλει να επηρεάσει με τη σκέψη του το αποτέλεσμα. Σκέφτεται ότι θέλει περισσότερα κλικ στο δεξί αυτί. Και το πετυχαίνει, με ένα στατιστικά σημαντικό τρόπο! Και το πιο σημαντικό: ΑΦΟΥ ακούστηκε η πρώτη κασέτα και "επηρεάστηκε" με τον τρόπο που προανέφερα ΚΑΙ η κασέτα που είχαν κλεισμένη στο χρηματοκιβώτιο είχε τον ίδιο αριθμό περισσότερων δεξιών κλικ!

Παρομοίως κάτι τέτοιο παρατηρούμε και στο Quantum Zeno effect (Κβαντικό Φαινόμενο Ζήνωνα): Όταν κάποιος παρατηρεί συνεχώς ένα ασταθές σωματίδιο που κανονικά διασπάται, τότε αυτό ΔΕΝ διασπάται για όσο το παρατηρεί κάποιος! [πηγή] Και μην ξεχνάμε και το πείραμα καθυστερημένης επιλογής του Wheeler, στο οποίο η συνειδητή επιλογή μας να παρατηρήσουμε κάτι επηρεάζει την πραγματικότητα που σχετίζεται με αυτό το κάτι, ακόμα και το παρελθόν του!

Εμείς επηρεάζουμε την πραγματικότητα! Αποδεδειγμένα!

Σύγχρονες θεωρίες περί μορφογενετικών πεδίων αναφέρουν επίσης πως ο άνθρωπος μπορεί να επηρεάζει με τη βούληση του πεδία που διατρέχουν το χώρο και σαν αποτέλεσμα να επηρεάζει με το νου του την ύλη (κάνοντας έτσι τις συνάψεις των νευρώνων να ανοιγοκλείνουν όποτε εμείς το θέλουμε), να επηρεάζει άλλους από απόσταση (ζώα αναφέρονται να μαθαίνουν το ίδιο «κόλπο» όταν κάποιο άλλο παρόμοιο ζώο το μαθαίνει χιλιάδες μίλια μακριά), να έχει επιθανάτιες εμπειρίες (Near-Death experiences) [Science and the Near-Death Experience: How Consciousness Survives Death, Chris Carter], να διατηρεί τη μνήμη του σαν άνθρωπος σε έναν εγκέφαλο που δεν φαίνεται να έχει κάπου ένα συγκεκριμένο μέρος που φυλάσσει τις μνήμες , να αποκτά διαφορετικά όργανα από κύτταρα που όλα διαθέτουν παντού το ίδιο DNA, να παραμένει ο «ίδιος» ακόμα και μετά από πλήρη αμνησία, κλπ.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένο μέρος όπου αποθηκεύονται οι μνήμες...

Αν η μνήμη αποθηκεύεται στον εγκέφαλο, τότε πρέπει τα κύτταρα του εγκεφάλου και η δομή τους να παραμένει ίδια για χρόνια. Και ξέρουμε ότι αυτό ΔΕΝ γίνεται

Πολλές έρευνες έχουν γίνει σε ζώα που τους έχουν αφαιρεθεί έως και το 60% του εγκεφάλου και αυτά συνεχίζουν να θυμούνται αυτά που έχουν μάθει [Boycott, "Learning in the Octopus", p.44]. Όταν αφαιρείται η περιοχή του εγκεφάλου που "βλέπουμε" τώρα πως λειτουργεί πιο έντονα όταν θυμόμαστε κάτι, κάποιο άλλο σημείο του εγκεφάλου παίρνει το ρόλο αυτό. Σε κοτόπουλα που έμαθαν συγκεκριμένα "κόλπα" αφαίρεσαν χειρουργικά τα κομμάτια του εγκεφάλου τα οποία είχαν δει (με ραδιενεργές ουσίες που είχαν εγχύσει) πως αποτέλεσαν το μέρος αποθήκευσης αυτών των μνημών και όμως στη συνέχεια τα ζώα μπορούσαν και πάλι να κάνουν αυτό που είχαν μάθει .

Και το πιο απλό: ΚΑΘΕ μέρα τα κύτταρα του εγκεφάλου σου αλλάζουν. Εσύ μένεις ο ίδιος. Πως γίνεται αυτό, αν όλο μας το Είναι βασίζεται στην ύλη;
Αν η περιοχή του εγκεφάλου που σχετίζεται με τη μάθηση καταστραφεί, τότε ο εγκέφαλος τη δημιουργεί ξανά σε άλλο σημείο! Πως μπορεί να ερμηνευτεί πιο εύκολα αυτό αν όχι με την ύπαρξη ενός άυλου ΕΚΤΟΣ του εγκεφάλου "κάτι" που καθορίζει τα της υλικής υπόστασης του νου;
Όλες οι σύγχρονες επιστημονικές παρατηρήσεις είναι περισσότερο συμβατές με την άποψη που θέλει τον εγκέφαλο να είναι ένα μέσο μετάδοσης ή/και εκδήλωσης της συνείδησης (και δη ένα μέσο που περιορίζει την εκδήλωση της συνείδησης σε μεγάλο βαθμό) παρά με την άποψη που θέλει τον εγκέφαλο να είναι η μηχανή "παραγωγής" της συνείδησης.

Και περιττό να πούμε ότι η λειτουργία του εγκεφάλου σαν ΦΙΛΤΡΟ (που περιορίζει τη δυνατότητα μας να δούμε ολοκληρωμένα την πραγματικότητα) είναι μια θεωρία που εξηγεί καλύτερα από κάθε άλλη τις Μεταθανάτιες Εμπειρίες (Near Death Experiences - NDE ) και τα άλλα παραψυχολογικά φαινόμενα που η σύγχρονη επιστήμη δεν θέλει να ερευνήσει (δεν θέλω να ψάξω στο υπόγειο, γιατί φοβάμαι τι μπορεί να βρω εκεί)...

Σύμφωνα μάλιστα με τον Schiller "η ύλη είναι μια εκπληκτική υπολογιστική μηχανή που ρυθμίζει και περιορίζει τη συνείδηση την οποία περιέχει" ("matter is admirably calculated machinery for regulating, limiting and restraining the consciousness which it encases"), ενώ σύμφωνα με τον Bergson "ο εγκέφαλος κατευθύνει και περιορίζει το μυαλό" ("the brain canalizes and limits the mind")... [Science and the Near-Death Experience: How Consciousness Survives Death, Chris Carter]

Πειράματα γνωστών επιστημόνων και πανεπιστημίων έχουν δείξει ότι η συνείδηση δεν μπορεί να ταυτίζεται με τη λειτουργία του εγκεφάλου. Περιπτώσεις ανθρώπων που βλέπουν πράγματα χιλιάδες μίλια μακριά ή που επηρεάζουν ανθρώπους ή πράγματα με τα οποία δεν είναι σε επαφή δείχνουν ότι είμαστε κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνεται.

Ο νους δεν είναι ο δούλος της ύλης, αλλά ο αφέντης της. Και φαίνεται πως η σύγχρονη επιστήμη θα αλλάξει σύντομα Παράδειγμα και θα κινηθεί προς πιο ολιστικές μορφές σκέψης. Ένα ηλεκτρόνιο είναι ένα ηλεκτρόνιο. Πολλά ηλεκτρόνια είναι πολλά ηλεκτρόνια. Πως κάποιοι επιστήμονες καταφέρανε και έπεισαν τους εαυτούς τους πως αυτά τα σωματίδια θα μπορούσαν να είναι κάτι παραπάνω από αυτό που είναι; Γιατί δεν πιστέψανε αυτό που αισθάνονται, αλλά αφέθηκαν σε ανούσια τεχνητά υλιστικά δόγματα;

Από αρχαιοτάτων χρόνων αναζητούσαμε την ψυχή μας. Και όπως έλεγε και ο πολύς Blaise Pascal, «Δεν θα με αναζητούσες, αν δεν με είχες ήδη βρει»…

Post A Comment:

Εγγραφείτε στις ενημερώσεις Push Notifications